Work in big Progress

Bij deze alvast excuses dat ik jullie weer lastig val met een ellendig lang verhaal. We hebben een zeer enerverende week gehad en we zijn heel trots op wat we tot nu toe allemaal al bereikt hebben. Het is allemaal erg hard werken, maar zeker de moeite waard. Veel leesplezier!

Zondag was het dan zo ver. De bankjes, ligbedden en kasten kwamen aan. Saleh zou me op komen halen om ze samen op te gaan halen, maar de schat kwam rond de middag aan met een volgeladen wagen met spullen. Uiteraard had ik weer wat te klagen; misschien toch allemaal 3 floors kasten ipv 5x2floors en 5x3floors. Dit ging niet meer, moeilijk moeilijk allemaal, dus het er maar bij gelaten en alles binnen gezet.

Daarna zijn de meiden lekker gaan zwemmen bij Mbweni en ben ik met Lotte de stad in gegaan. Wat gegeten bij Zenji. Chris nog even om een bonnenboekje en envelopjes gevraagd. Ik kreeg dit zo allemaal mee van hem, want Zenji was immers mijn tweede thuis, aldus Chris, Super lief. Daarna even met de kindjes in de buurt gespeeld bij Lotte. Heerlijk om al die kids daar weer te zien. Er kwam op een gegeven moment een meisje (dacht ik, volgens Lotte was het een jongen) van denk ik net één á 1,5 jaar de shop in, met ontzettende o-benen. Het kindje kon amper lopen en leek zichtbaar last te hebben van zijn/haar beentjes. Erg sneu.

Hierna met Lotte naar six gegaan waar we genoten hebben van happy hour. Kasim en ook Saleh zijn nog even bij ons aangesloten,

Op de terugweg kreeg ik bericht dat één van de vrijwilligers niet fit was en flauwgevallen was. Erg heftig. Maandag ochtend zijn we dan ook meteen naar het ziekenhuis gegaan. We mochten meteen door naar de spoedeisende hulp. Nu niet omdat het echt een spoedje was, maar omdat wij Mzungu’s zijn met geld. De dokter wou een bloedonderzoek en echo laten afnemen, dus er kwam meteen een zuster bloedprikken, Echter, deze kreeg de ader niet gevonden dus mocht er een meer gespecialiseerde arts bijkomen. Deze dacht grappig te zijn door te zeggen dat hij in haar nek naar een ader ging zoeken. Was dat even schrikken en ook een zeer slechte grap. Ondertussen vond de dokter het wel nodig om een heel gesprek over Holland aan te gaan. Het red ligt district kwam voorbij inclusief een uitgebreid verhaal wat hij daar gedaan had. Beetje too much. Vervolgens vertelde hij goed bevriend te zijn met een Nederlandse voetballer en gaf me zijn smartphone waar een foto van hem en Patrick Kluivert  op te zien was. Volgens meneer de dokter was Patrick nu in Dar es Salaam, maar zou hij binnenkort op bezoek komen op Zanzibar. Dus..

Afijn, na het bloedonderzoek mochten we door naar de echo. De echo-man was nog niet tevreden, er moest eerst een grote fles water naar binnen gewerkt worden en daarna moest het water nog gaan zakken, dus een klein uur later kon dan toch de echo afgenomen worden. Conclusie van alles was een voedselvergiftiging, blaasontsteking en zout tekort. Hele pillenwinkel meegekregen. Even 140.000 schilling (70 euro) afrekenen en we waren weer klaar om te gaan.

Hierna boodschappen gaan doen bij Mbweni supermarket, waar ik makelaar Robert tegenkwam.  

Hij vertelde me dat we om half 5 een meeting hadden met zijn immigratie officer. Prima, ik zou er zijn. We hadden afgesproken bij het ziekenhuis. Hier heen gegaan waarna ik bij Robert in de auto ben gaan zitten. Ik dacht, we gaan even een gezellig ommetje maken en ergens op een terras aan het strand neerstrijken. Niets was minder waar. In een of andere aftandse buurt in Mwanakwerekwe werd de auto aan de kant van de weg neergezet. Hier zouden we wachten op de immigratie officer. Echter, na een half uur was de beste man er nog niet. Wat bleek, hij had bedacht eerst even te moeten gaan bidden. Tja. Halfuur later was hij er en tot mijn verbazing kwam hij bij ons in de auto zitten en hadden we dus gewoon een mobiele office. Zo gezegd zo gedaan, paspoort laten zien, als de registratie rond is kan de verblijfsvergunning geregeld gaan worden. Omdat ik voor een NGO werk, zal dit een Class C permit worden. Dit is een volunteer permit en kost 550 dollar voor  2 jaar. We hebben dit gelukkig zo kunnen regelen, anders was ik 1500 á 3000 voor één jaar kwijt.

Na de meeting was het tijd om Fabil op te gaan halen! Hij belde in de ochtend dat hij op de ferry stapte naar Zanzibar. Zou eigenlijk pas over 2 maanden komen, maar was een leuke verassing dat hij toch al kwam! Ik ben naar zijn huis gegaan. Natuurlijk super leuk hem weer te zien. Zijn neef was meegekomen, was nog nooit op Zanzibar geweest, dus we gaan hem nog wegwijs maken.

In de avond samen wat gegeten bij Forodhani, waar we ook nog even met Lotte hebben gekletst. Daarna hem mijn huis laten zien.  Die arme jongen durfde niet naar binnen, was zo zenuwachtig en verlegen om de anderen vrijwilligers te ontmoeten hahaha. Hij heeft toch zijn beste beentje voorgezet en kennis gemaakt met de anderen. Binnen vijf minuten had meneer het hoogste woord..

Dinsdagochtend zijn we om 10u naar de lokale primary school gegaan. Vorige week hadden Leyla en Hanne al veel voorwerk gedaan. Ze hadden nu gevraagd of ik mee wou, zodat we kinderen konden selecteren. Vandaag was ook de directeur van de school aanwezig. De beste man kon niet bijster goed Engels, dus het was wat handen en voeten werk. Ook Ali Hassan was weer van de partij (een lokale oudere man die Leyla en Hanne al veel had rondgeleid en ook voor de 30 kinderen op zaterdag had gezorgd). We hebben de drie kinderen met “mental cases” zoals ze dat hier noemen, ontmoet. Ook het albino meisje Lucia hebben we ontmoet. De mental cases zijn drie kinderen met een duidelijke verstandelijke beperking. Wij hebben zelf het vermoeden dat één van de drie slechtziend en slechthorend is. Het enige meisje van het stel, Zamda, werd ons verteld dat ze het thuis erg moeilijk heeft. Bij de vraag wat de problemen thuis dan precies zijn, werd gezegd dat ze niet genoeg eten kreeg, geen goed dak boven haar hoofd had etc. Bij doorvragen, bleek dat ze er eigenlijk niet veel kijk op hadden hoe de gezinssituatie eruit zag. De precieze problemen kwamen niet boven water, ze woont in Chukwani, maar waar precies kan niemand vertellen, en ook is onbekend of ze broers of zussen heeft.

Het albinomeisje, Lucia hebben we ook ontmoet. Zij is een stukje ouder dan de andere kinderen, 14. Op het feit dat ze albino is na, heeft ze geen verdere beperkingen. Ze is echter wel extreem onzeker.

Aanstaande donderdag mogen we bij al deze kinderen op huisbezoek. De directeur en Ali Hassan gaan met ons mee om te tolken en meer te vertellen over de gezinssituaties waarin de kinderen zich bevinden.

In de middag ben ik samen met Gerda naar Nasi Moja geweest. Dit is het grootste ziekenhuis op Zanzibar, aan de voet van Stone Town. Een leuk weetje is dat Nasi Moja één palmboom  betekent. Best een bijzondere naam voor een ziekenhuis J

We gingen naar dit ziekenhuis omdat onze buurvrouw ons vorige week vertelt had dat iedere dinsdag en donderdag kinderen met klompvoetjes hier therapie krijgen. Het is blijkbaar deze dagen echt een stormloop daar. Dus wij er vol goede moed heen. Door de vele gebouwen, met alleen maar Swahili bewoordingen,  bleek het nog best lastig om het juiste department te vinden. Ineens zagen we watoto staan, het Swahili woord voor kind. Dit leek een goede plek om onze zoektocht te starten. We werden meteen weer doorgestuurd naar een ander gebouw, met aftandse wachtkamers. Hier zagen we pedriatric staan en hingen posters van klompvoeten van voor en na de operatie. We zijn hier in gesprek gegaan met de arts en hebben ons verhaal uitgelegd. Hij heeft kort vertelt wat ze hier doen met deze kinderen en ons daarna doorgestuurd naar de afdeling fysiotherapie. Hier hebben we een erg aardige man met goed Engels gesproken. We hebben weer ons verhaal uitgelegd. Hij vertelde ons dat de kinderen vanaf dag één bij hen komen. Ze krijgen therapie, mogelijk operatie en daarna moeten ze weer opnieuw leren lopen. Ook is er een speciale werkplaats waar protheses gemaakt worden. Toen Gerda en ik vertelde dat we een Nurse en Social worker waren, was de aandacht getrokken. Er werd gezegd dat ze nog iemand zochten voor social welfare en ze graag tips&tricks wilden uitwisselen. Er werd nog net niet meteen een baan aangeboden zeg maar.

Afijn, die man vroeg ons of we wilden komen meelopen, graag natuurlijk! Eén dag was volgens hem niet genoeg, dus we zijn as donderdag en komende dinsdag uitgenodigd om mee te gaan lopen binnen de verschillende afdelingen. Super!!

Hierna zijn we even bij Lotte op bezoek gegaan en zijn we bij het dansen van de mannen gaan kijken, super tof. Zij doen twee keer per week optreden in een hotel in Kiwengwa. In de avond hadden we een heerlijke visschotel gegeten met visjes die we rechtstreeks hier van het strand hebben gekocht. Hoe leuk is dat!

Op woensdag ben ik voor dag en dauw opgestaan voor een zeer goed doel; Krista ophalen van het vliegveld!

Hierna had ik om 11u een meeting met Mani, eigenaar van het Zenji hotel en mijn lokale partner. Om half 12 was hij nog druk bezig met het managen van alle fundi’s die aan het werk waren, dus ben hem maar even gaan zoeken. Bleek dat hij me in de ochtend een bericht had gestuurd dat hij geen tijd had. Hierna met Khalid naar Mwanakwerekwe gegaan omdat afgelopen zondag drie vrouwen bij ons aan de poort stonden die vertelden gehoord te hebben wat wij met het project van plan zijn. Zij hebben zelf ook een project voor dove kinderen, namelijk het aanleren van sign language. Wij vol goede moed naar Mwanakwerekwe, tot we op de dovenschool aankwamen. Dit was wat anders dan het project van de vrouwen die bij ons aan de deur waren geweest. Ze konden ons ook niets over het project vertellen, terwijl het me logisch leek dat als er een project en een school in een zelfde wijk zit met dezelfde doelgroep hier toch wel een kleine samenwerking zou zijn. Nee dus. Wat wel het geval was, was dat er blijkbaar van vroeger uit één school was, namelijk Mwanakwerekwe F. Hier is H later bijgebouwd. F en H leken echter elkaar het licht in de ogen niet echt te gunnen.

Uiteinelijk kwam er dan toch iemand die wel wat van het project af wist en bracht ons hier naartoe. Dit bleek om de hoek te zijn bij Chako (project van de vrouwen die sieraden, tassen, lampen etc maken), maar het was gesloten. Dit terwijl de vrouwen hadden aangegeven vanaf 12u open te zijn. Niet het juiste project denken we dus, maar telefonisch zijn ze niet meer te bereiken. Bijzonder.

Hierna omdat we toch ook in de buurt waren, bij Chako op bezoek gegaan. Tof om Bettina, Zaituri, Stella en Ali weer te zien. Ze hebben Hanne en Leyla de kneepjes van het kralen-rollen bijgebracht. Hierna weer door naar het volgende project, PLCI. Ik ben hier al verschillende keren geweest. Gassica is een jongen van 27 die 10 jaar geleden zonder enkele steun dit project heeft opgericht, omdat hij kinderen, jongeren, maar ook ouderen een betere toekomst wou geven op het gebied van educatie. Tien jaar later heeft hij een perfect lopend project, een geadopteerde zoon en jaarlijks 7 studenten die een studiebeurs krijgen voor Amerika. In vergelijking met twee maanden terug toen ik er nog op bezoek was, heeft hij nu geverfde muren en tegels op de vloer. Het ziet er geweldig uit. Hij hield zijn even inspirerende praatje als anders nu ook tegen Leyla en Hanne. Eerlijk is eerlijk, ik kan ernaar blijven luisteren.

Hierna was het dan toch echt tijd voor wat relaxen. We zijn naar Mbweni gegaan. Krista haar eerste dag en Geertje haar laatste alweer. Maar ik ben er zeker van dat ze nog wel eens terugkomt want volgens mij heeft ze haar hart ook wel een beetje verloren hier. Na lekker relaxen bij strand en zwembad, de dag afgesloten met een lekker diner!

Op donderdag mochten Gerda en ik gaan meewerken bij Nasi Moja (het ziekenhuis). Zoals ons geinformeerd was, zouden er Deense fysiotherapeuten werken, en zouden zij fysiotherapie bieden aan de kinderen met klompvoeten. Echter, we hebben geen kind met klompvoeten gezien.

Ulla, de Deense die er al het langst is (6 hele weken) heeft ons wat vertelt en wegwijs gemaakt. De twee andere therapeuten waren er pas een week. Ulla gaat komende week weg, de andere twee blijven tot april. Het Deense ziekenhuis waaraan zij verbonden zijn is bezig om locals op te leiden. Ook is het de bedoeling dat er steeds een Deen aanwezig is. Al met al lijkt mij dit best lastig, aangezien er dus 0,0 continuïteit is. Ulla is wel echt een zeer gespecialiseerde vrouw. Zij gaf tijdens haar sessies met de kinderen ook echt uitleg aan de locals. De andere twee moeten wij onszelf nog even over buigen zeg maar..

Afijn, er waren dus geen klompvoet-kinderen, maar de stormloop was er wel. De kinderen kwamen een voor een binnen. Spasmes, syndroom van down, verstandelijke beperkingen, breuken, alles kwam voorbij. Ook kwamen er een aantal kinderen, vooral hele jongen van waarschijnlijk enkele maanden oud voorbij, waar wij op het oog niets aan zagen. Ulla vertelde dat veel ouders langskomen met een kind van enkele maanden oud en de vraag hebben waarom hij of zij nog niet kan zitten of kan lopen. Er is dus weinig kennis over de ontwikkeling van kinderen. Daarom heeft het ziekenhuis informatie sheets gemaakt waarbij iedere ouder kan zien hoe de gemiddelde ontwikkeling eruit ziet.

Na twee uurtjes zijn we nog even met Adam het hoofd van de fysiotherapie department in gesprek gegaan. Hij was enthousiast over ons project. Veel kinderen die therapie komen, komen blijkbaar uit Chukwani en een aantal zouden waarschijnlijk ook niet naar school gaan. Ivm gebrek aan vervoer, willen we ons eerst focussen op kinderen hier in de buurt. We zijn uitgenodigd om komende week nog op dinsdag en donderdag mee te lopen. Alle kinderen uit de buurt van Chukwani zullen dan op papier gezet worden en op het moment dat zij binnenkomen voor therapie, zullen de ouders overtuigd worden door Adam, dat het kind ook enkele dagen bij ons kan komen. Alle ouders krijgen namelijk home excercises mee voor de kinderen om thuis te doen, maar lang niet altijd wordt dit ook gedaan. Hier komt bij dat lang niet alle ouders iedere keer naar het ziekenhuis kunnen komen voor de therapie. Zij moeten het vervoer ernaartoe betalen en ook iets bvan 400 shilling voor de behandeling. Dit resulteert in het feit dat veel kinderen maar eens per 14 dagen á maand komen, terwijl zij eigenlijk minimaal wekelijks therapie nodig hebben.

Wat ons persoonlijk opviel, was dat de ouders van de kinderen er allemaal bij waren, netjes het progressie-schriftje bij hadden en ook echt wel open leken te staan voor de hulp. Wij zien mogelijkheden!

Hierna even Fabil gebeld, aangezien Gerda graag naar de kerk wilde en we er in zijn buurt één hadden gevonden. Hij was thuis en wist de weg wel. Dus hup, daar naartoe. Bij aankomst vertelde hij in zijn buurt rondgevraagd te hebben voor kinderen met een beperking, en hij had er een hele hoop gevonden. We zijn samen met hem en een andere lokale jongen de wijk in gegaan. Dit is wel echt een hele lokale, arme wijk. De kinderen die we hier gezien hebben, gaan geen van allen naar school en worden echt binnen gehouden. Twee van de kinderen die we gezien hebben komen as woensdag kennismaken bij ons thuis. Top!

Voor de langere termijn zien we hier mogelijkheden voor eventueel een mobile clinic. We hebben geen vervoersmiddel, dus kunnen niet iedere keer de kinderen daar ophalen, naar ons brengen en in de middag weer terugbrengen. Daarom nu eerst focussen op de kinderen van Chukwani en daarna kunnen we eens kijken of we mogelijkheden voor een mobile clinic kunnen onderzoeken. Fabil vertelde dat er in zijn wijk namelijk verschillende overheidshuizen staan, welke door scholen en goede doelen gratis gebruikt kunnen worden. Hij zou met de lokale gouveneur gaan praten. Dat kan hier ook allemaal zomaar. Hierna zijn we de kerk gaan ontdekken, maar bleek er vandaag geen dienst te zijn, maar zondagochtend om 7u. Hierna is Gerda terug naar huis gegaan en zijn wij nog even terug naar huis gegaan. Toen we kort daarna weer wilde gaan, bleek dit niet mogelijk, omdat er een paar deuren verder iemand overleden was en het hele dorp buiten stond. Die persoon zou naar buiten getild worden of zoiets, dus volgens Fabil was het beter dat ik binnen zou blijven. Uur later kon ik dan eigenlijk terug naar huis. Serieus, iedere twee minuten komt er hier een Dala Dala die me voor 15 eurocent naar huis brengt, maar alles zat vol en reed door. Na een uur wachten, stopte er een man met een “safe the children” auto en vroeg waar ik heen ging. Gelukkig ging hij dezelfde kant op en mocht ik meerijden. Onderweg leuk gepraat over het werk van safe the children in Zanzibar en Pemba en ook over mijn project gepraat en goede tips gekregen.

Deze dag zijn Leyla en Hanne ook op huisbezoek gegaan bij de kinderen in Chukwani die we op de school hadden geselecteerd. We hebben besloten Lucia niet te selecteren, omdat zij het op school goed doet en veel vriendinnen heeft. Ze ervaart zelf geen beperking (albino). Ze bleek echter wel een broertje te hebben van 3,5 die ook albino is, maar door zijn beperking nog niet naar school gaat. De drie mental cases zijn ook bezocht. Het meisje, Zamda, komt as dinsdag en vrijdag en de jongens komen vrijdag kennismaken. Topdag!

Op vrijdag zijn Krista en ik naar Town gegaan om matten voor in onze therapieruimte te kopen. Op de heenweg even Fabil gebeld, aangezien de fucking carpenter-fundi gisteren weer was geweest omdat hij de frames voor de mosquito netten nog steeds niet af had. In de avond bleek ineens mijn oplader van mijn telefoon foetsie te zijn. Gejat door meneer de carpenter. Dat is dus de eerste en de laatste keer dat die hier een stap door de gate zet. Even advies gevraagd over wat te doen, toen hij voorstelde even te komen helpen met de matten, Okay, top!

Uiteraard is het een stuk goedkoper met een local erbij,  ondanks dat het tellen in het Swahili me al beter afgaat en ik steeds vaker woorden oppik uit een gesprek waar ik dan wel uit op kan maken waarover het gaat. Afijn, matten gekocht en weer terug naar huis. Krista kwam ondertussen nog iets tegen op de vuilnisbelt waar ze mogelijkheden in zag, dus dit ook maar meegenomen. Gewoon omdat het kan. Ik moest natuurlijk weer op zijn Afrikaans de matten meenemen op mijn hoofd, maar Fabil verklaarde me voor gek. Ondanks dat ik volgens hem geen echte Mzungu meer ben, moest ik ook niet overdrijven en hem het werk maar laten doen. Vooruit dan. Meneer trekt bepakt en bezakt een sprint naar de Dala Dala en Krista en ik er met een ijsje (ik had hoofdpijn en volgens Fabil was dat een goed medicijn) er achteraan..

Eenmaal thuis hebben we de hele ruimte afgemaakt en we zijn allemaal super trots op het resultaat.