Weer een hoop gedaan!

Weer bijna twee weken geleden sinds de laatste blog. Er is weer veel veranderd, dus hier komt het!

De dag na de informatie sessie is mama Amran gekomen voor een intake. Ze had haar buurvrouw bij, die zorgdraagt voor een kindje met een klompvoet, Sef.

We hebben de intake samen met Fabil gedaan. Wat bleek, is dat ze bij hem om de hoek wonen en we bij mama Amran in de tweede week al eens langs waren gegaan.

Amran is enkele jaren geleden geopereerd aan zijn benen. Voorheen kon hij niet lopen, nu kan hij moeizaam lopen, maar voor Amran is het een hele vooruitgang.

Sef zijn ouders zijn niet in beeld. Zo is moeder weggelopen toen ze erachter kwam een kind met een beperking te hebben. De 19-jarige buurvrouw zorgt nu voor Sef. Wat een schatjes zijn het!

Ze komen twee keer per week langs voor therapie en ook educatie. Beide jongens gaan niet naar school namelijk.

We hebben verder veel voorbereidingen getroffen voor het ouderfeest op 30 mei. Zo hebben we met ieder kind een fles geschilderd die we daarna hebben omgetoverd tot een  mooie bloem.

Ook heeft de lerares van Hanne en Leyla een naaimachine gesponsord voor het project. De bedoeling is dat de ouders deze gratis kunnen gebruiken om bijvoorbeeld kleding te gaan repareren. Hierbij zijn afgelopen maandag nieuwe vrijwilligers gekomen. Zij doen de opleiding trendwatching en conceptontwikkeling en gaan producten verzinnen die we willen gaan maken met de ouders. Deze willen we gaan verkopen bij restaurants, hotels en aan jullie natuurlijk. De ouders krijgen hierna een goede prijs voor hun bijdrage aan het product, zodat ze op den duur hun eigen naaimachine kunnen kopen.

Hanne en Leyla hadden nog een hoop brillen, deze zijn ze gaan doneren aan de Zanzibar Help Foundation, een oogkliniek op Zanzibar. Deze man reageerde zeer enthousiast op het project en heeft al onze kinderen een gratis check aangeboden!

Hanne en Leyla zijn meteen met Zamda (waarvan we vermoeden dat ze niets ziet) daarheen gegaan. Helaas kreeg ze een langdurige driftbui omdat ze het inmense apparaat zo spannend vond, dus hebben we geen oogmeting kunnen doen. Een dag later belde moeder op dat ze met Zamda had gepraat en dat Zamda akkoord gegaan is. Enkele dagen later zijn de dames weer samen op stap gegaan, nadat we iedere dag Zamda goed voorbereid hadden.

Ze liet de oogmeting nu perfect uitvoeren. Helaas werden we wel bevestigd in ons vermoeden, Zamda heeft -11 en -12. We gaan nu voor 50.000 TSH (25 euro) een bril voor haar sponsoren. Eerst krijgt ze -4,5 en dit wordt langszaam opgebouwd. Ze had al even een bril van die sterkte op gehad en ze had tegen haar moeder gezegd dat ze voor het eerst in haar leven iets kon zien. Kippenvel momentje.

Uiteraard zijn we ook weer bij onze Muslim op bezoek gegaan. Hanne had nog een hoop kleren die we gedoneerd hebben aan Muslim en baby Nitham. Moeder was er zeer blij mee en we werden vriendelijk bedankt. Ook hebben we moeder met al haar kroost uitgenodigd voor het ouderfeest.

Afgelopen vrijdag zijn we uitgenodigd bij de bruiloft van de zus van één van onze kinderen, Idrisa. Broer Saleh komt hier regelmatig over de vloer, en hij belde ons om 12u op dat we ons moesten haasten voor het eten van de Pilau. Wij in ons beste Moslim-outfit naar de bruiloft inclusief hoofddoek. We hadden namelijk de afgelopen week meerdere instructies gekregen dat we een jurk en hoofddoek op moesten. Natuurlijk doen we dat dan ook!

Nadat we Pilau gegeten hadden, gingen we met schoonzus naar haar huis. Hier kregen we nieuwe jurken en hoofddoeken. Dit bleken jurken te zijn die alle vrouwen van de directe familie ook droegen en deze hadden ze dus speciaal voor ons geregeld. Heel bijzonder!

Hierna mochten we de bruid gaan bekijken. Ze zat in een kamertje op bed, met een blauwe jurk, blauwe klamboe en kerstlichtjes. Het arme kind was zo opgemaakt dat er niets meer van haar nature over bleef. Ze leek ook niet bijster gelukkig van iedereen die binnen kwam en foto’s stond te maken van haar. Uiteraard waren wij als mzungu’s ook een hele bezienswaardigheid (soms vroeg ik me af of wij een grotere bezienswaardigheid waren dan de bruid). We moesten met de bruid op de foto etc.

Daarna mochten we op de kleden buiten gaan zitten en luisteren naar de muziek die de mannen maakte. De vrouwen en kinderen zaten op de matten en dansten en zongen erbij. Ook werden er dadels en samosa’s uitgedeeld. Even later hoorde we dat de bruid en bruidegom getrouwd waren. Best bijzonder, aangezien de bruidegom in de moskee was, en de bruid nog steeds binnen op haar bed zat en van het hele feest dus niets meegekregen heeft. hierna ging de bruidegom zijn newly wed ophalen. Ze liep met een doek over haar hoofd naar buiten. Volgens broer kwam dit omdat ze een “shy bride” was, wij denken dat ze haar gezicht moet bedekken nu ze getrouwd is.

Het happy couple dat beide nog niet gelachen had reed samen weg in de toyota. Wij mochten toen weer mee naar het huis van de schoonzus, waar de tea-party werd voorbereid. We hebben maar aangeboden om te helpen, aangezien we helemaal in de watten gelegd werden en we ons daar een beetje ongemakkelijk bij voelde.

De tea party was nogal uitgebreid, want we hebben 2 uur lang eten op borden gelegd, totdat de borden overvol waren. Om half 9 kwam vervolgens iedereen aan zetten, toen wij al helemaal kapot moe waren. Wij bleven netjes wachten tot iedereen zat, maar iedereen begon gewoon te eten. Enkele ogenblikken later werden er kranten uitgedeeld, die werden over de borden gelegd en iedereen stond op en liep weg. Een kleine tien minuten nadat we zaten kwam broer ons vertellen dat het feest was afgelopen en we naar huis mochten. Een beetje flabbergasted stonden we dus maar op om naar huis te gaan. Stiekem ook wel een klein beetje blij omdat we super moe waren en de volgende dag ons ouderfeest was.

Zaterdag ochtend zijn we vroeg opgestaan om het ouderfeest voor te bereiden. Fruitspiezen maken en groentjes snijden, ballonnen klaarleggen en ophangen etc.

Rond half 10 kwamen de eerste al aan. Uiteindelijk is iedereen die hier regelmatig komt, op Saleh, Nahida en Hasma na gekomen. Een super opkomst. Mama Muslim kwam met 8 kinderen sterk langs, echt fantastisch. Ook Babu die tijdens de info sessie het hoogste woord had, was van de partij. Hij vroeg meteen waar Fabil was, maar die moest helaas werken. Broer Saleh heeft wel voor ons vertaald, wat erg fijn was. Het was een gezellig feestje waarbij de ouders ongedwongen met elkaar hebben gekletst, de kinderen hebben gespeeld met de ballonnen, de zelfgemaakte bloemen zijn uitgedeeld, de bbq aangegaan is etc. Toen de soep werd uitgedeeld en men hoorde dat het champignonsoep was, keek broer Saleh ons even raar aan en vertelde dat mensen daar ooit dood aan gaan als ze champignon eten. Hij durfde er werkelijk waar niet van te drinken, terwijl babu het meteen achterover goot, maar vriendelijk bedankte voor nog een kopje soep. We hebben voor volgende keer afgesproken dat we samen een lokale soep gaan maken.

Hierna hebben alle vrijwilligers hun spullen die ze niet meer meenamen naar Nederland/België en gedoneerde spullen tentoongesteld. De ouders konden dit allemaal gratis meenemen. Alles was weg, tot op het laatste ding. De ouders overlegden met elkaar wie wat mee kon nemen etc. De tampons waren een geval apart, aangezien sowieso de moslimvrouwen dit niet gebruiken. Eén van de kinderen dacht dat het een snoepje was en ging eraan likken. Tja.

Hierna hebben we om 14u het feest afgerond, het was geweldig!

Om 15u kwam mama Nahida en mama Hasma langs voor de fuif. Tja, die was al lang en breed afgelopen. We hadden de mama’s in de ochtend verteld, maar ze vertelde andere verantwoordelijkheden te hebben. Nu hebben we ze dus helaas moeten wegsturen, dit terwijl de kinderen helemaal in de lippenstift zaten. Beetje sneu, maar sowieso met mama Nahida wel degelijk nodig. Die vrouw walst werkelijk overal overheen…

Deze week zijn Manon en Aicha naar huis gegaan, en was het het laatste weekend van Hanne en Leyla. Zij vertrekken helaas morgen alweer naar huis na een dikke drie maanden. Wat zullen we ze gaan missen! Gelukkig zijn afgelopen maandag vier nieuwe meiden begonnen die ondertussen ook al aardig ingeburgerd zijn. Gaat wel goedkomen dus!