Het regenseizoen is begonnen!

Op zaterdag was het weer tijd voor de activiteiten met lokale kinderen. Helaas, om 9u stonden wij paraat, maar was er geen kind te bekennen. De hele buurt was sowieso nogal rustig. Achteraf bleek dat de kinderen ook op zaterdagochtend Koranles hebben. Wij hadden vorige week met onze activiteiten dus eigenlijk de kinderen van de les gehouden. Oeps.

Uiteindelijk zijn er toch nog zo’n 15 a 20 kinderen gekomen die we vermaakt hebben met springtouwen, voetballen en ook andere balspelletjes. Ook had Krista een heel aantal zelfgemaakte bandjes van Jade meegekregen die we aan de kinderen uitgedeeld hebben. Iedereen is weer blij naar huis gegaan. Na de zaterdagactiviteiten was het weer tijd voor weekend. Samen met Krista en Manon afgesproken met Lotte in town. Hier hebben we heerlijk aan het strand gezeten met een welverdiende cocktail. Daarna zijn we weer bij het dansen van de lokale crew gaan kijken. Zij waren zo enthousiast over ons project dat ze hebben aangeboden om komende zaterdag samen met de lokale kinderen te gaan dansen. Super!

Op zondag zijn Krista, Lotte en ik naar Seacliff geweest. Een jetset hotel met een aantal fraaie zwembaden. Je betaald 35 dollar entree en kunt vervolgens de hele dag tot dat bedrag eten en drinken. Niet verkeerd! Helaas hadden we af en toe een klein regenbuitje.

Op maandag begon het regenseizoen dan echt. De locals zeggen hier steeds dat het vanaf de 21e maart begint, maar 16 maart was het D-day. Het kwam met bakken uit de hemel. Regen, onweer, de hele mikmak. Volgens de locals zou het gemiddeld zo’n drie dagen per week regenen, maar helaas hebben we iedere dag nog regen gehad en ook niet zo’n beetje. Het komt met bakken uit de hemel, onweer, alles erop en eraan. Op maandag heb ik de dag doorgebracht met Fabil, alle vrijwilligers waren een nachtje naar Kizimkazi gegaan. In de avond zijn we een drankje gaan doen bij de lokale kroeg. Gezellig!

Op dinsdag begon het werkende leven weer. Gerda en ik zijn weer naar Mnasi Moja gegaan (ziekenhuis). Dokter Adam had ons beloofd een lijst te hebben met kinderen uit Chukwani. Hij had een lijstje met drie kinderen, maar wist ons te vertellen dat deze drie nog niet waren geweest vandaag. Misschien kwamen ze as donderdag wel, dus of we dan weer langs konden komen. Natuurlijk.

Nog even bij de fysiotherapie gezeten. Er waren nu een flink aantal Denen en een Noor bijgekomen. Zij leken in tegenstelling tot de locals niet echt blij met onze aanwezigheid, want er werd ons op een zeer nare manier gevraagd wat we hier eigenlijk dachten te komen doen. Wij heel vriendelijk het verhaal uitgelegd, waarop ze zeiden dat het eigenlijk te druk was hier, dus hebben we onszelf maar verwijderd en zijn we naar boven gegaan, waar local Amina een hele ruimte voor zich alleen heeft om de kinderen te behandelen. We hebben de afgelopen weken het werk van de Denen aanschouwd, maar hier kregen we het zelf niet erg warm van, in tegenstelling tot de manier waarop Amina werkt. Zij heeft alle “special cases” vanaf geboorte tot 12 jaar. De liefde en toewijding die zij geeft aan haar werk zijn bewonderenswaardig te noemen. We hebben een tijdje bij haar meegekeken. Er liep een jongetje met Downsyndroom rond, die iedere dinsdag daar is om te spelen. Eerst kwam hij ons heel lief een kusje en knuffel geven, vervolgens werd mijn tas uit mijn hand gegrist, mijn zonnebril eruit gehaald etc. Het jochie toch maar even een halt toegeroepen toen hij vervolgens van Amina en zijn broer op de mat moest gaan liggen. Luid tegenstribbelend, gingen ze hem inrollen in de mat. Bij de vraag of ze hulp nodig had, was het antwoord “ja graag”. Afijn, dat kind dus ingerold in de mat, waarna hij een massage kreeg van Amina. Al snel werd het mannetje zichtbaar rustiger.

In de middag kwam Zamda (7 jaar), de “mental case” van Chukwani school, zoals daar gezegd wordt. Ze kwam samen met haar moeder. Zamda pakte meteen de pink panther knuffel, noemde hem Abou en is vervolgens op de grond gaan liggen, dichtbij haar moeder en durfde ons niet meer aan te kijken.

Ali Hassan was erbij voor de vertaling, aangezien moeder geen Engels kan. We hebben de intake gedaan en gevraagd waar we bij konden helpen. Moeder was vooral met haar eigen dingen bezig, want ze wou wel naaien en Engelse les krijgen. Owja, als we Zamda ook naailes konden geven zou dit helemaal mooi zijn. Dus. Zamda verroerde zich nog steeds niet en bleef met Abou op de grond liggen. We hebben ervoor gekozen om in te spelen op de vraag van moeder. Wanneer zij met Zamda komt, zullen wij Zamda begeleiden. Hanne en Leyla zijn met hun ouderparticipatieproject bezig. We zagen meteen kansen, om dus in te spelen op de vraag van ouders tijdens de begeleiding van hun kind. Twee vliegen in één klap.

Op woensdag zouden twee kinderen uit de buurt van Fabil komen, Saleh van 14 en nog een ander jongetje. Om 8.45 belde Fabil op dat we naar het Dala Dala station moesten gaan om ze daar op te pikken, hij had namelijk de moeders op de Dala Dala gezet. Om half 10 was er nog niemand, om 10u ook nog niet. Uiteindelijk kwam rond 10.15 Saleh aan met zijn moeder. De andere waren er nog steeds niet, maar volgens Fabil waren ze toch echt ingestapt. Tot 11.30 gewacht, toen was iedereen een beetje het spoor bijster en zijn we maar naar huis gegaan. Hier was Saleh nog steeds druk aan het spelen met de andere vrijwilligers. Hij lijkt helemaal in to muziek te zijn. Hij ging ,os met het Keyboard wat we van Gerda gekregen hebben. Wellicht dat muziektherapie wat voor hem is.

In de middag zouden we met zijn allen naar Jozani Forest gaan, zodat Manon wat mooie filmpjes kon schieten voor haar promofilm voor het project en de aankomende jongerenreis. Echter, omdat alles een beetje uitgelopen was, hebben we ervoor gekozen in Stone Town te blijven. Wat shoppen, drankje, eten op Forodhani en weer even bij de danscrew gaan kijken. Een leuke avond!

Op donderdagochtend zijn Gerda en ik weer naar Mnasi Moja gegaan. De baas van het Deense fysiotherapie gebeuren, welke dinsdag al als een wervelwind door dat gebouw racete, kwam ons meteen halen en vertelde dat ze dé case voor ons had gevonden. Wij stonden een beetje te kijken van haar plotselinge enthousiasme, aangezien ze dinsdag zo enthousiast niet was. De case, Muslim van 2 jaar en 7 maanden oud, moest volgens haar echt gestimuleerd worden. Ook werd het volgens haar tijd dat hij moest leren zitten en wellicht staan. Het arme kind kon nog niet eens zijn hoofd en nek stabiel houden, laat staan dat hij kan zitten of staan. Maargoed, zij is de gespecialiseerde fysiotherapeute, dus wij ondergingen het maar. Vervolgens komt ze aan met een plank, waar ze Muslim staand tegenaan wil zetten, en  vast wil maken met banden waar ooit klittenband aan hadden gezeten. Dat kind zakt natuurlijk meteen overal doorheen, echt sneu. Conclusie van de fysiotherapeute was dat het misschien net wat te vroeg voor hem was. Joh je meent het..

Afijn, Muslim gaat dus vanaf aankomende week vanuit Fuoni naar ons toe komen. En nee, wij gaan hem niet aan planken vastmaken…

Donderdagmiddag is iedereen naar Jozani Forest geweest en had ik een afspraak bij Zenji. Mani was ineens niet meer mijn lokale partner, maar had vervanging geregeld in de vorm van Sarah. Met haar heb ik kort gezeten om alles door te spreken.

Hierna zou ik met Fabil afspreken, maar de beste jongen vond het nodig om te cancelen, omdat hij moest werken. Niet zo fijn, aangezien ik gemiddeld 12 a 14 uur per dag werkte deze week om de donderdagmiddag vrij te kunnen zijn..

Maar ik heb me niet verveeld. Khalid de taximan kwam langs samen met een man die Swahililes geeft. Deze beste man wil me les gaan geven. Helaas ligt zijn prijs best wel hoog. 25 USD voor 2 uurtjes. En aangezien ik bij -1 moet beginnen, heb ik wel 4 lessen per week nodig in het begin. Maarja, ik zal de lessen nodig hebben dus we gaan het toch maar doen.

Toen ik goed en wel even wou relaxen op mijn ligbed, kwamen de buurmeisjes binnen. De meiden kunnen redelijk Engels, maar willen zich verbeteren. Daarom willen ze bij ons komen tolken en veel met ons praten. De ene is as maandag jarig en wou dit ook maar al te graag tegen ons vertellen. Ze wou met ons taart komen eten en ze verwachtte vanuit ons toch wel een groot cadeau, aangezien we echte vrienden zijn… Ze komen al de hele week een beetje te pas en te onpas binnenlopen en zijn vervolgens niet weg te krijgen. Ik weet nog niet zo goed wat ik ervan vindt. Afijn, anderhalf uur later heb ik ze dan toch vriendelijk de deur gewezen. Helaas was de zon ondertussen ook weg dus dat ligbed is geen succes meer geworden.

Op vrijdag zou om 14u Zamda weer komen. Rond half 4 kwamen ze dan ook uiteindelijk. Hanne heeft met moeder Engelse les gevolgd en Gerda en Krista hebben zich ontfermd over Zamda. De metamorfose was ontzettend groot. Zamda speelde, gilde, lachte, praatte, alles erop en eraan met hen. Langzaam hebben we één voor één een vrijwilliger toegevoegd aan het spel wat ze speelde en ze liet het allemaal toe. Zamda heeft een heerlijke middag gehad.

Op zaterdag zou de lokale danscrew komen, maar dit feestje is letterlijk in het water gevallen. Door de vele regen die is gevallen, en het feit dat het de hele ochtend heeft geregend, hebben we besloten om het te cancelen en een andere keer met de kinderen in de buurt te gaan dansen. De jongens vonden alleen dat beloofd beloofd was, dus ze stonden allemaal voor de deur voor visite. De hele dag wat spelletjes gespeeld en dansjes gedaan. Ik heb ondertussen mijn eerste Swahili les gehad. Veel geleerd over enkelvoud/meervoud, past/future and present tense etc. De 25 dollar wel waard.

Hierna de stad ingegaan met Manon en Krista en hier met Ester en Robert afgesproken. Ester (voormalig manager Chako) is weer terug voor drie weken. Leuk! De rest van het weekend gaan we niet veel bijzonders doen.