Huisbezoeken en ouderinformatie sessie

Het is alweer een dikke week geleden dat ik wat van me heb laten horen, vandaar weer een nieuw verhaal. Zeker ook na alle fantastische reacties (lees: 0) voel ik me verplicht om weer een verhaal te schrijven ;)

Omdat het twee weken zo’n enorm slecht weer geweest is, we met zijn allen uit ons neus gegeten hebben omdat er niemand kwam opdagen en omdat dit voor niemand leuk was en we allemaal een beetje in zak en as zaten, heeft Fabil besloten om ons ten hulp te schieten. Hij heeft op zijn werk geregeld dat hij iedere middag, avond en nacht werkt en in de ochtend tussen 9 en 12 ons komt ondersteunen. Super lief natuurlijk, maar ik voelde me wel een beetje awkward aangezien ik die jongen niet een of andere burn-out wil bezorgen.

Afijn, het was niet te bediscussiëren, zo ging het volgens hem gewoon gebeuren, punt!

Dinsdag hebben we hem dan ook meteen hard aan het werk gezet. We hebben al onze cliënten gebeld dat we ze die week thuis wilden bezoeken ivm het slechte weer en het feit dat we ze al even niet gezien hadden. Iedereen reageerde enthousiast dus hebben we afspraken gemaakt.

Op woesdag zouden we naar Jackisoni gaan. Hij is maarliefst éénmaal geweest op intake en daarna hebben we ze niet meer gezien. Moeder heeft geen geld voor de dala en moet dus twee uur lopen om te komen. Ze had een nummer doorgegeven van een telefoon die ze blijkbaar af en toe leent van iemand, dus na 4 mensen gesproken te hebben, hadden we dan eindelijk mama Jackisoni aan de lijn en hebben we de afspraak gemaakt om dinsdagochtend om 10u te komen. Wij zaten braaf om half 10 in de taxi, belde mama op om te vragen waar we precies moesten zijn, toen haar telefoon “not reachable” was. Dus maar weer omgedraaid en voor niets een taxi betaald. Fijn.

In de avond zou Carola aankomen, maar helaas had ze de laatste boot gemist dus ben ik samen met Lotte en Fabil in de stad gaan eten. In de avond hebben we mama Jackisoni nog proberen te bellen, ze nam op en Fabil heeft haar even verteld er niet van gediend te zijn dat als we een afspraak maken zij die niet nakomt (alsof hij zelf zo goed is in afspraken nakomen ;)). Anyway, volgens Fabil meende moeder het allemaal niet zo en moesten we haar maar laten gaan en investeren in degene die wel willen.

Op donderdag zijn we naar Muslim gegaan met Aisha en Fabil. Al vanaf het eerste moment ontfermde Fabil zich over Muslim, die hem oppakte. Ik nog zeggen dat hij op moest passen voor zijn hoofd, aangezien hij de spieren in zijn hoofd niet kan gebruiken, maar ach, hij knalde al met zijn hoofd tegen de muur. Hierna heeft hij zich ontfermd over de zieke Muslim die nadat zijn moeder vorige week malaria had, hij het nu te pakken had. In de middag hebben we Zamda samen met buurtkinderen over de vloer gehad.

Ik ben ondertussen mijn rijbewijs gaan regelen. Wat een soap is dat. Officieel kun je hier pas een rijbewijs aanvragen als je residence bent. Aangezien ik nog een week op een toeristenvisum hier ben, kan ik die dus geen aanvragen. Maar.. alles kan hier als je maar betaald!

Dus wij eerst naar een of ander gebouw waar ik mijn gegevens moest invullen, kopie paspoort en kopie rijbewijs moest laten zien. Daarna 1500 shilling (75 cent) betalen voor een of ander formulier. Daarna weer terug. Stempeltje zetten. Daarna naar één of andere autogarage waar ik dacht mijn rijbewijs te zullen krijgen. Wat ik hier gedaan heb is me nog steeds een raadsel. Moest 11..500 shilling betalen en heb weer een formulier gekregen. Ze wilden ook nog weten of ik pasgeleden nog rijles heb gehad, want anders zou ik hier nog een les moeten krijgen. Natuurlijk gezegd dat ik nog les heb gehad, wat dan ook meteen prima is. Owja, of ik ooit “restrictions” had gehad. Nee dus. Dit komt dan ook meteen op je rijbewijs te staan, maar wordt verder totaal niet gecontroleerd. Daarna weer naar een ander gebouw. Hier zou ik daadwerkelijk het rijbewijs krijgen. Je betaald 35.000 shilling voor 2 jaar rijbewijs (17,50 euro). Echter, had ik hier ineens wel echt een paspoort nodig en helaas kregen we de vriendelijke mevrouw ook niet zo ver dat het paspoort genoeg was. Terug naar huis, paspoort halen en weer terug. Rijbewijs maken, maar dit ging niet helemaal goed. Ik heette met mijn voornaam ineens Ellen Wilhelmina en met achternaam Maria. Dus hup weer opnieuw en toen heb ik zelf mijn gegevens mogen invullen hahaha. Geniaal.

Op vrijdag hebben we huisbezoeken afgelegd bij een aantal van onze andere kinderen. We zijn eerst richting Zamda gelopen. Alleen Hanne was al ooit bij haar thuis geweest, de rest niet. Fabil ging weer met ons mee. Onderweg kwamen we Saleh tegen, de broer van Idrisa die aardig Engels kan en dichtbij Zamda woont. Hij heeft ons begeleid naar het huis van Zamda. We werden vriendelijk ontvangen door Pauline, de mama van Zamda. We hebben gesproken over het feit dat mama verwacht dat wij Zamda alleen naar huis laten lopen. Moeder vertelde dat ze graag wil dat Zamda oefent hiermee, maar dat ze graag wil dat wij haar op een afstand volgen om te kijken of alles goed gaat. Hanne was de dag daarvoor meegelopen en toen heeft Zamda haar behoorlijk geterroriseerd dus we waren blij dat mama zelf met dit voorstel kwam. We hebben moeder ingelicht over de oudermeeting voor aanstaande dinsdag (vandaag). Daarna zijn we met Saleh naar zijn huis gegaan om Idrisa te bezoeken. Idrisa zat ook niet op school, want aldus Saleh was door de regen zijn uniform nat. Dus… dan maar thuisblijven..

Vader en moeder van Idrisa zijn naar schatting al aardig in de zestig. We werden vriendelijk ontvangen en meteen uitgenodigd voor de bruiloft van de zus van Idrisa op 29 mei as.

We hebben nog wat kledingtips gekregen van wat we dan moeten aantrekken. Hierna hebben we als gift een lading aan oranges en grapefruits meegekregen.

Hierna zouden we naar Idrisa gaan. We hebben hem gebeld, maar leken weinig gehoor te krijgen. Helaas. Hierna zijn we naar mama Nahida gegaan. Nahida is nu een aantal keer bij ons geweest. Moeder is vrij streng. Nahida is een heel lief, tenger en onzeker meisje. Ze heeft volgens moeder black-outs en geheugenverlies. Zoals moeder beschrijft lijkt het op epilepsie, maar wij hebben nog geen toeval kunnen observeren. Moeder wil graag dat Nahida leert schrijven. Spelen, kind zijn en sociale vaardigheden lijken voor moeder minder belangrijk, als Nahida maar presteert. We hebben moeder ook uitgenodigd voor de info sessie op dinsdag. In de middag is ze met Nahida nog langsgekomen. Ik heb met Nahida geschreven in zowel Swahili als Engels. Ze kopieert het perfect, maar kan moeilijk spreken. Onduidelijk ook of ze het allemaal wel goed begrijpt. Daarna ging Nahida dit trots aan moeder laten zien, welke reageerde dat ze eigenlijk maar gewoon met balpen moest schrijven en dat dit niet goed was. Het idee was gerezen om tijdens de oudermeeting ook maar eens over complimenten te gaan praten..

Op zaterdagochtend zijn er een aantal kinderen uit de buurt gekomen. Daarna zijn de meiden op safari gegaan naar Mikumi NP. Hanne en ik hebben het weekend wat gewerkt en zijn zondag naar de sandbank gegaan. Zie foto’s!

Op dinsdag was het dan zo ver, de informatiesessie voor de ouders!

We hadden gezegd dat tussen half 10 en 10 iedereen binnen kon lopen en we om 10 uur echt zouden beginnen. Om 9.15 kwam Saleh al met zijn vader binnenlopen. Gelukkig kwam Fabil op tijd, die van beide heren een kruisverhoor gekregen had over zijn achtergrond, geboorteplek, werk, wat hij hier bij ons deed etc. verder was het 9.55 en was er nog niemand. Ik kreeg het spaansbenauwd. Vooral voor Hanne aangezien ze er zoveel werk in had zitten en ik het haar zo gun dat iedereen kwam opdagen. We zijn daarom iedereen weer gaan bellen, wat gelukkig positief uitpakte. Mama Nahida kwam een paar minuten later binnenlopen. Ook mama Muslim (welke we door de taxi hebben laten ophalen ivm de afstand) kwam samen met Muslim en kleine Nitham binnenlopen. Hierna volgde ook al snel mama Amran, welke vandaag voor het eerst kwam en we hebben opgehaald bij de Dala. Mama Zamda hadden we ook gebeld en zij moest om 10u nog in de douche, maar was er een kwartier later gelukkig ook, samen met haar man. Top dat iedereen gekomen is!

Hanne heeft zichzelf en de informatiesessie kort geïntroduceerd. Ze heeft iedereen welkom geheten, vertelt over haar schoolopdracht mbt ouderparticipatie en ook toestemming gevraagd voor het maken van beeldmateriaal. Daarna heb ik vertelt over het project en de werkwijze. De afgelopen maanden hebben we kinderen geselecteerd en geobserveerd. Nu is de tijd gekomen om de zorgplannen te gaan schrijven en daadwerkelijk met doelen aan de slag te gaan. Vader van Idrisa, de oudste man van het stel, was al meteen veel aan het woord. Hij vertelde dat hij erg blij was met de zorg die we de afgelopen tijd gegeven hadden en hij benoemde echt vooruitgang te merken bij Idrisa. De rest van de ouders knikte breed en er werden over en weer flink wat complimenten onze kant op gestuurd.

Hierna heeft Hanne het stokje weer overgenomen en heeft ze de vraag gesteld wat het meest bijzondere is van ieders kind. We zijn ingegaan op de talenten van alle kinderen. Idrisa is goed met het verzorgen van de koeien en de geiten, Zamda vindt het leuk om te spelen met andere kinderen en Amran hield van voetballen. Mama Muslim vertelde dat Muslim niet zoveel kan, waarop Hanne inspeelde dat ieder kind wel iets heel goed kan of iets heeft wat hij/zij heel prettig vindt, waarop mama aangaf dat hij een massage erg fijn vindt. Iedere ouder vertelde wat over de talenten van hun kinderen. Iedereen luisterde ook super aandachtig naar elkaar, echt super. Bij Mama Nahida aangekomen begon ze (zoals we al verwachtte) niet over de talenten van haar dochter, maar over alle problemen. Nahida zou black-outs hebben, op school niet mee kunnen komen etc. De ouders stelden onderling verschillende vragen aan mama Nahida. Onder andere de vader van Idrisa vertelde dat kinderen er niets aan kunnen doen, omdat het een beslissing is van God. Uiteindelijk zijn we ingegaan op de problemen die mama Nahida tegenkomt, met name op het ziektebeeld epilepsie. We hebben gevraagd of de ouders hier iets vanaf weten, waarop mama Muslim aangaf dat dit iets is in de hersenen. We hebben uitgelegd dat het inderdaad een schokje is in de hersenen, welke uitingen het kan hebben en wat men moet doen op het moment dat hun kind een epileptische toeval heeft.

Bij de vraag hoe men aan de kinderen laat zien dat er van ze gehouden wordt benoemd vader Idrisa ondanks alles veel van zijn kind te houden en ervoor te zorgen dat hij hem net zo behandeld als ieder ander kind. Omdat hij het moeilijk heeft, krijgt hij soms wel als eerste een koekje of fruit, aldus vader. Ook krijgt Idrisa dan de rest van de koekjes van vader, zodat hij deze kan uitdelen aan de andere kinderen.

Er wordt door de ouders gepraat over het feit dat ze bij More Africa zo vriendelijk worden ontvangen en dat wij de kinderen goed behandelen. Vervolgens komt er een gesprek waarin de ouders stuk voor stuk aangeven dat hun kind geslagen wordt op school. Ze vinden het moeilijk wat ze hiermee moeten doen. Ze geven aan allemaal zielsveel van hun kinderen te houden, maar de school heeft niet altijd door dat deze kinderen meer zorg nodig hebben dan ieder ander kind. Ze komen geen van allen mee op school, niet omdat ze niet willen, maar omdat ze niet kunnen. Dit zorgt bij de ouders voor frustratie. Ze hebben letterlijk gezegd dat als ze de kinderen in de ochtend naar school sturen, dat de kinderen aangeven niet te willen en aangeven dat het net een gevangenis is. Ouders vertellen dat ze iedere dag vragen wanneer ze weer naar ons toe mogen komen, omdat ze het bij ons wel prettig vinden. Ouders hebben nu samen afgesproken om komende week met de leraren in gesprek te gaan om aan te geven dat ze het niet prettig vinden als hun kind geslagen wordt als ze een werkje niet goed afmaken. Bij de vraag of ze dit oudergesprek prettig vinden, wordt aangegeven dat ze dit wel iedere week willen. We hebben nu afgesproken eens per maand een informatiesessie te organiseren. Volgende keer gaan we het hebben over de school en de eventuele verbeteringen die er na het gesprek zijn opgetreden. Als er geen verbeteringen zijn gekomen, hebben de ouders al gevraagd of wij een keertje mee willen  om aan de leraren uitleg te geven over de beperking van hun kinderen.

Hierna zijn we nog ingegaan op complimenten en knuffels. De ouders moeten hierom een beetje lachen, want knuffelen zit niet zo in hun cultuur, aldus de ouders. Wel benoemen ze dat ze het mooi vinden dat wij hun kinderen wel allemaal knuffelen, en dat hen dit gelukkig maakt.

Al met al dus super geslaagd. Hanne heeft na dit project Fabil omgetoverd tot Fabil-ous omdat hij echt top vertaald heeft J

In de middag wierp de sessie meteen zijn vruchten af. Zamda is komen spelen, Saleh wil extra Engelse les en toen we hiermee bezig waren kwamen mama Nahida binnen met een mevrouw en een kindje. Ze vertelde dat dit kind dezelfde problemen heeft als Nahida. Hasma is 10 jaar, kan wel praten en begrijpt ook alles, maar heeft twee jaar geleden een epileptische aanval gehad. Hierdoor is haar rug gebroken, waar ze altijd nog veel pijn aan heeft. Op school komt ze ook niet mee. Moeder wil graag zorg in de zin van lezen, schrijven en rekenen. Dit was voor mama Nahida natuurlijk weer de uitgelezen kans om hierop in te haken en aan te geven dat ze graag wil dat Nahida naast hier te oefenen ook huiswerk meekrijgt. Ze vertelt dat op overheidsscholen kinderen geen huiswerk krijgen en dit zou voor Nahida wel goed zijn. We gaan dit op vraag van moeder doen, maar wel op spelende wijs, zodat het voor het arme kind ook wel leuk blijft allemaal.

Hierna was het alweer half 6 en hebben we er vandaag een zeer productieve dag op zitten!

Ik ben vanavond nog bezig geweest om voor broer Saleh een Engels programma op te zetten, aangezien hij de past, future en present time wil leren in het Engels.  Lang leve internet!

Aisha is vandaag met de kinderen Zamda en Abou super leuk bezig geweest en heeft bloemen gemaakt van verf en plastic flessen. As zaterdag 30 mei hebben we een ouderfeest georganiseerd en we gaan dan alle ouders als verassing zo’n leuke geknutselde bloem geven.

Weer genoeg inspiratie opgedaan vandaag J

Helaas hebben de muizen hier in huis ook steeds meer inspiratie gekregen. Naast het dak en de keuken, hebben ze vorige week ook mijn badkamer en de deur naar mijn slaapkamer ontdekt. De deur is ondertussen kapot gegeten en mijn badkamerspullen lagen verspreid over de badkamer. Bah. Als hoogtepunt bleek gisterenavond dat de hele bank kapotgebeten is en meneer muis een holletje heeft gegraven en nu heerlijk vertoeft in onze bank. Al vanaf donderdag hebben we muizenvallen gezet, maar het lijkt wel alsof we met hele slimme muizen te maken hebben. Eerst hebben we er koekjes in gedaan maar dit lijken ze niet zo lekker te vinden. Ons is vertelt dat ze vis en vlees wel erg kunnen waarderen, dus we zijn naar de forodhani markt gegaan en hebben daar aan zo’n marktverkoper gevraagd wat muizen nu écht lekker vinden. Hij snapte er natuurlijk geen drol van en wij hadden de grootste lol dus we hebben maar een stukje beef meegenomen. Helaas lijken onze muizen hier ook niet warm van te worden. Toen de ouders dit tijdens de informatiesessie hoorden, hebben ze ons beloofd een kat te komen brengen die binnen een week een eind aan de muizen zou maken. Fingers crossed!!