Blog over onze kinderen

De week is weer voorbij, dus tijd voor een nieuwe blog!

Muslim
Op dinsdag begon voor ons de werkweek weer. Zoals in de vorige blog geschreven, hebben we een jongetje van 2,5 jaar, Muslim, vanuit het Mnasi Moja ziekenhuis aan ons weten te verbinden. Om 9u hadden we met Mama Muslim afgesproken om haar op te halen bij de Dala Dala. Aangezien 9u hier gemiddeld 10.30 is, stonden we dan ook te kijken toen Mama om 8.45 belde dat ze bij de DalaDala Station was. We zijn haar en Muslim op gaan halen. Ook Saleh was van de partij, om de intake mee te doen, aangezien moeder twee halve woorden Engels kan.

Muslim was in tegenstelling tot afgelopen week in het ziekenhuis relax toen hij binnenkwam. Niet huilen en leek ook wat om zich heen te kijken. Vanuit het ziekenhuis lag er de vraag om Muslim wat meer te stimuleren met zitten. Hier zijn we mee begonnen, maar alles in hem stribbelde tegen. Hij huilde en ook zijn epileptische toevallen namen toe, Gerda heeft hem daarom op zijn buik gelegd, waaruit bleek dat hij dan wel zijn hoofdje kan optillen. Dit in tegenstelling tot alle andere houdingen waarbij hij zijn hoofd meteen laat vallen. Gerda heeft Muslim een voetmassage gegeven waar hij zichtbaar van genoot. Hij huilde niet meer, reageerde op de relax muziek die we hadden opgezet en ook zijn toevallen namen af.

Ondertussen deed Saleh de intake. Moeder vertelde dat ze in de ochtend om 6u was vertrokken, een heel stuk moest lopen en er vervolgens twee uur over had gedaan om met de DalaDala bij ons te komen. Het is hier zo dat mensen met kinderen, of kinderen die alleen reizen, vaak de DalaDala worden geweigerd, omdat dit minder oplevert. Eén ritje voor een volwassene kost 300TSH (omgerekend 15 cent). Kinderen betalen 100TSH (5cent). Gevolg was dus dat Mama Muslim erg lang had moeten wachten voordat zij met haar “speciale kind, wat natuurlijk ook nog een ding is hier” de DalaDala werd toegelaten. Hiernaast vertelde ze dat ze nog een baby van twee maanden heeft, die ze nu snel bij de buurvrouw had gedropt. Wat een schat van een mens, die moeder. Ze wil de beste begeleiding en therapie voor haar zoon, maar het is voor haar eigenlijk gewoon onmogelijk om te komen. Saleh vertelde ons dat hij van binnen huilde toen moeder dit verhaal vertelde. Ook wij zaten allemaal met een brok in onze keel.

Moeder Muslim heeft gevraagd of wij wellicht open zouden staan om een enkele keer per week bij haar thuis langs te komen, om daar de begeleiding te doen. Wij zijn natuurlijk niet in het bezit van een auto en ook hebben we niet altijd genoeg vrijwilligers, maar we hebben nu afgesproken dat we per week bekijken wat we kunnen doen en als we genoeg mensen hebben dat we komen. Zij kan in die tijd even iets voor zichzelf doen en wij kunnen Muslim helpen. Ze vertelde namelijk ook dat Muslim in de nacht continue huilt, waardoor zij geen nachtrust heeft. Haar man is om alle medische kosten te betalen voor Muslim, altijd aan het werk van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat. Hij werkt op de markt. Ook geen vetpot, ze komen amper rond. Afijn, we konden het dus niet over ons hart verkrijgen om hier niets mee te doen. Eens per week langskomen is natuurlijk eigenlijk veel en veel te weinig. Deze jongen heeft dagelijks begeleiding nodig. Helaas kunnen we dit nu nog niet bieden, maar hopelijk kunnen we over een tijdje wel beschikken over transport waardoor we kunnen bewerkstelligen vaker te komen.

Saleh
Naast vriend Saleh, hebben we ook cliënt Saleh. Saleh is een jongen van 14 jaar, die door Fabil geselecteerd is, aangezien deze bij hem om de hoek woont. Saleh gaat niet naar school, komt de deur niet uit, praat niet en hangt alleen maar aan zijn moeder omdat zij bekend is.

Saleh is nu zo’n drie keer bij ons geweest en het is erg moeilijk contact met hem te maken. Hij komt niet los van zijn moeder, gaat zitten en is verder niet meer te activeren. We hebben verschillende observaties gedaan, moeder doet vrolijk met ons mee als we een balspel doen en meneer vindt het allemaal wel prima en blijft lekker zitten.

Wanneer er muziek gemaakt wordt, is Saleh echter helemaal in zijn element. Wanneer hij het keyboard in zijn handen krijgt weet hij hier wel raad mee en ook zingt hij hier bij. Wanneer Saleh vrolijk is, slaat hij continue met zijn handen op de grond. Het is echter wel heel moeilijk om contact met hem te krijgen. We hadden dinsdagmiddag een tolk geregeld om met Saleh en moeder de intake te doen, alleen ons buurmeisje kwam niet opdagen waardoor er dus ook nog steeds geen intake gedaan is.

We hebben nu een observatieprogramma gemaakt waarmee we willen gaan proberen om Saleh meer te activeren.

Zamda
Ons portret Zamda. Zoals in het vorige blog verteld, kwam ze de eerste keer binnen, ging langs haar moeder liggen en durfde ons amper aan te kijken. Jeetje, wat er in één week kan veranderen is ongelooflijk. Zamda is nu het verwende kreng van het stel. Ze komt als enige iedere dag en heeft dan een aantal enthousiaste vrijwilligers tot haar beschikking. Iedere dag van 15-17u is ze welkom. Moeder komt dan mee en krijgt Engelse les van Leyla en Hanne ivm hun project voor ouderparticipatie. De eerste dagen van de week kwamen ze om half 5 aankakken. De laatste dag kwamen ze al wat eerder, omdat wij steeds meer hameren op de tijd en rond 17u de tent sluiten.

Zamda heeft ons al duidelijk gemaakt dat ze graag met Tala aangesproken wil worden en niet met Zamda. Tala is de nickname die ze voor zichzelf bedacht heeft. Tijdens spelen heeft ze het hoogste woord, maar ze heeft haar eigen taal ontwikkeld, welke weinig raakvlakken heeft met het Swahili.

We hebben woensdag met haar een tekening gekleurd. Ze begon netjes binnen de lijntjes te kleuren, maar zodra Krista met haar mee kleurde, was het foute boel. Madam bakende duidelijk haar territorium af. Tot hier en niet verder, met een mooie lijn in het midden tot gevolg. Over de lijn kleuren werd ook niet echt gewaardeerd. De volgende dag was Abou er ook, de buurjongen. Ze zijn samen aan het kleuren gezet, maar Zamda bepaalde precies wat er gebeurde. We hebben haar gezegd samen te moeten spelen. Uiteindelijk zijn ze samen met de bal gaan spelen. Ik kan er uren naar kijken hoe zij met de bal speelt. Fantastisch. Ze trekt haar rok op, tong uit de mond, neemt een aanloop en schopt die bal naar voren. Heerlijk om te zien.

Op vrijdag hadden we ineens 9 kinderen. Ook dan merk je dat Zamda enig kind is, weinig vriendjes heeft en het niet gewend is te delen of samen te spelen. Ze is in haar beperktheid en doen en laten zo enthousiast dat het een beetje allemaal op haar manier moet gaan. Ze kan het niet altijd waarderen wanneer ze aangesproken wordt en gaat dan in haar eigen taal lopen mokken. Dit doet ze voor tien seconden en dan is ze alles weer vergeten en gaat ze weer verder met haar enthousiaste spel.

Abou
Abou, onze buurjongen komt iedere dag als er kinderen zijn binnenlopen. We hoorde van de buurmeisjes dat ook hij een beperking heeft, hij kan namelijk maar enkele woorden zeggen. Het is een heerlijk kind, wat zich ook lekker laat ondersneeuwen door Zamda. We hebben met hem wat taaloefeningen gedaan, maar hij lijkt de klanken aardig te kunnen nabootsen. Eens kijken hoe zich dat gaan ontwikkelen.

Idrisa
Vorige week is de broer van Idrisa (Idrisa zit bij Zamda in de klas) op intake geweest. Idrisa was toen ziek dus was er niet bij. Afgelopen vrijdag is hij voor het eerst gekomen, na koranles in een wit gewaad, samen met zijn broertje. Het was de vraag van broer of broertje of zusje mee mocht komen, zodat hij zich meer op zijn gemak zou voelen. Natuurlijk kan dat!

Idrisa is een jongen met een tongprobleem. Hij kan vrijwel niet praten. Op school heeft hij geen vriendjes en kan hij totaal niet meekomen. Maar ja, hij kan zitten dus kan hij naar school. Dat is de regel die ze hier op scholen hebben. Zolang iemand gewoon op een stoel kan zitten, kunnen ze ondanks een beperking gewoon naar school. Of ze er dan wat van meekrijgen en iets van opsteken maakt niet zoveel uit en is niet interessant. Ook Idrisa wordt door school aangemerkt als “mental case”. Het mannetje kwam binnen en zette zich meteen in een hoek neer. Hij leek iedereen om hem heen duidelijk in zich op te nemen en te observeren. We hebben Saleh gevraagd om te tolken en Idrisa wat mee op sleeptouw te nemen. Dit werkte. Aangezien we negen kinderen hadden, heeft Saleh ze allemaal in een kring neer gezet en heeft Swahili spelletjes, dansjes en liedjes met ze gezongen. Totaal niet pedagogisch verantwoord wordt ook Idrisa in het midden van de kring gezet. Het mannetje voelde zich zichtbaar ongemakkelijk en vond het ook moeilijk mee te doen. In de kring zelf, veilig in de grote groep leek hij echter wel steeds meer op zijn gemak. Uiteindelijk is hij ook helemaal zelf gaan spelen met een bal en had een lach op zijn gezicht. Daar doen we het dan voor!

Zaterdagactiviteiten
Dan nog even wat over ons hier. We hebben na de derde keer gehakt te hebben gegeten met 3 van de 6 man een voedselvergiftiging opgelopen. Vandaag waren de drie toiletten in huis dan ook continue bezet. We hebben koorts, buikkrampen, overgeven, de hele mikmak.

Doordat het vorige week slecht weer was, hadden we het optreden voor de lokale kinderen met de danscrew afgezegd. Vandaag zou Hakim komen voor poging 2. De rest van de mannen had een bruiloft dus kon niet. Aangezien de helft ziek, zwak, misselijk of onderweg naar de wc was, hebben Krista en Gerda de zaterdagactiviteit op zich genomen. Het bleek weer lastig te zijn. Twee weken terug werd ons verteld dat de kinderen in de ochtend Koranles hadden en dat ze om 10u kunnen komen spelen. Nu bleek dat ze ook in de middag nog Koranles hadden, en ook de ouders mee moesten helpen. Kortom, het is weer in de soep gelopen en Krista heeft de hele ochtend en middag Hakim kunnen entertainen omdat die natuurlijk weer niet weg te krijgen was. Wordt vervolgd.

Rond 17u werd er aan de poort getoeterd en stond de rest van de danscrew aan de poort om even gezellig te komen kletsen. Altijd leuk!

Maurice
Verder willen we jullie graag kennis laten maken met onze Maurice. Het is geen van onze kinderen, maar een heuse bushbaby. Voor degene die er niet bekend mee zijn, kijk de film Madagaskar maar eens en let specifiek op Maurice. Een bushbaby is een soort van aapje.

Na ons vorige verhaal over alle muizen en ratten op ons dak en in de speelkamer voor de kinderen, is er gestrooid met vergif. Op het dak zijn verschillende dode muizen aangetroffen en in de therapieruimte hebben we ze nog steeds in leven gezien en hebben ze ook onze matrassen kapot gebeten. Grr.. Echter, we bleven op het dak last houden van geluiden in de avond en de nacht, maar we hadden al het idee dat dit wel een hele grote rat moest zijn. Tot de eigenaar ons uiteindelijk vertelde dat het een bushbaby is, die dus bij de buren de fruitbomen plundert en het bij ons op het dak opeet. We hebben hem dus omgedoopt tot Maurice. Toch een prettig idee dat Maurice in de avond bij ons op bezoek komt, dan een grote rat.

Fundraiser
Verder zijn we deze week ook onze fundraiser campagne gestart. Het idee van de campagne is om geld in te zamelen waar we spullen mee kunnen kopen om de therapieruimte af te kunnen maken. Hiervoor is een afdak nodig, om de ouders in te kunnen ontvangen. Ook ballen, spellen, boeken, een tok etc zijn hierin berekend. We hebben al verschillende zaken gesponsord gekregen, waarvoor allen dank! Als we het aangeschaft hebben, plaatsen we van alles een foto op facebook zodat jullie ook daadwerkelijk kunnen zien dat we het aangeschaft hebben. Voor meer info kijk op de facebook van More Zanzibar!