Psychiatrie in Zanzibar en meer...

Het is alweer een hele poos geleden dat ik wat van me heb laten horen. Alles begint ondertussen zo’n beetje normaal te worden hier. Ik kijk niet meer zo snel op van alles wat voorheen nogal vreemd, raar, lastig of bijzonder was. We zullen maar zeggen dat het inburgeren nu echt een feit is ;)

Hiernaast is ook het werken met de kinderen wat rustiger geworden. We zijn nog druk op zoek gegaan naar kinderen en hebben er in Mnasi Moja nog enkele gevonden. Waaronder Jackisoni welke in Kiembe Samaki woont. Moeder zou dinsdag komen om 10.00, maar kwam uiteindelijk pas om 12.00. Afijn, toch de intake gedaan. Mama en papa werken om en om op het land om spinazie te verbouwen en vader verkoopt dit voor maar liefst €0,15 per buidel. Ze kunnen daar moeilijk van rond komen.  Jackisoni is 1,5 jaar oud, heeft problemen met zijn voeten en benen. Jackisoni heeft vroeger verschillende injecties gehad in zijn been, waardoor de ene nu een stukje langer is dan de ander en hij zijn benen dus niet goed kan gebruiken. Ook kan hij nog niet kruipen/lopen. Jackisoni heeft hiernaast een abces aan zijn oog waardoor waarschijnlijk zijn zicht ondergemiddeld is. Moeder bleek 2 uur te hebben moeten lopen, aangezien ze geen geld had voor de dala dala (á 15 cent per ritje). Zeker nu met het regenseizoen is het moeilijk voor haar om te komen, aangezien het in de ochtend vaak regent en het dus een probleem is om steeds op en neer te komen. De intake was super leuk, mama was enorm vriendelijk, nieuwsgierig naar ons en had al hele plannen om ons voor te stellen aan broers en ooms om ons te laten trouwen. Jackisoni is helaas na de intake niet meer gekomen, mogelijk ook door de hevige regenval in de ochtenden, on-wandel-baar en extra werk op het land.

Sowieso is nu het regenseizoen voor ons best wel een probleem. Veel ouders van onze kinderen moeten een stuk(je) lopen of zijn boer. Op het moment dat het regent moet er dus gewerkt worden op het land, zijn de wegen onbegaanbaar (ivm geen verharde wegen) en wordt de therapie afgezegd. Best jammer, aangezien we dus best wat loze momenten hebben. Vorige en deze week hebben dus met name in het teken gestaan van het zoeken naar en selecteren van meerdere kinderen.

Vorige week zijn Denise en Krista naar het psychiatrisch ziekenhuis gegaan in de buurt van Stone Town. Ze kwamen hier woensdagochtend aan op een leeg en verlaten enorm terrein met 7 gebouwen. Uiteindelijk van gebouw naar gebouw gestuurd en een meneer van de administratie getroffen die hen verder kon helpen. Hij begreep het verhaal maar was erg warrig. De dames waren op allerlei ochtenden welkom om een dokter te treffen die consulten had. Uiteindelijk hebben ze zelf besloten om afgelopen dinsdag langs te gaan heel vroeg in de ochtend. Daar een Duitse stagiaire getroffen die hen rond heeft geleid, super te gek. Ze kwamen terecht op een gesloten psychiatrische afdeling voor mannen. Ze liepen de hele dag maar wat rond in de binnentuin en er werd niets georganiseerd voor ze. De meeste kwamen een aantal keer per dag hun dosis methadon halen ivm heroïneverslaving en dat was dat. Owja, ook moesten er twee keer per week mensen met ontslag, omdat het anders te vol kwam te zitten op de afdeling. Dusss…

Hierna hebben de dames een Cubaanse dokter getroffen, een jaar of 60, sprak gebrekkig Swahili en was ook bijzonder te noemen. Van de hak op de tak gingen Krista en Denise met de arts hun verhaal in, wat ze bij het project doen, of ze hier kwamen om te trouwen, dat ze onze schoenen uit moesten doen bij huisbezoeken en dat er verschillende kinderen en ouderen op consult komen. Na een verwarrend gesprek afgesproken volgende week nogmaals langs te komen met meer info en een schema waarop gegevens van de cliënt genoteerd kunnen worden.

Onze Zamda, ondertussen horend bij het vaste meubilair, is afgelopen week wel een aantal dagen gekomen. Zamda is nog steeds enthousiast als ze bij ons komt spelen, maar wordt nu wel echt een stuk pittiger aangesproken door moeder als ze zich niet netjes gedraagt (languit liggen, niet goed luisteren, haar neus niet goed snuiten) of niet geconcentreerd bezig zijn. Voor ons soms wel fijn omdat wij haar in het Swahili echt niet zo lekker aan kunnen spreken.
 

Uiteraard zijn we ook weer bij Muslim op bezoek gegaan. Dit is toch wel mijn speciale projectje geworden. Muslim was moe en slaperig, had zijn moeder weer de halve nacht wakker gehouden. Nitam, zijn zusje waar ik de vorige keer over geschreven heb, kreeg ik weer in mijn handen geduwd. Met haar twee maanden wil ze niet als baby behandeld worden, daarom de flinke schreeuwpartij van de vorige keer. Daarom haar maar rechtop gezet en ze leek het te kunnen waarderen want ze heeft niet gehuild!

Met Muslim hebben we de excercise weer gedaan. Je merkt nog steeds wanneer het genoeg is geweest, zijn gezichtje vertrekt en hij krijgt meer epileptische aanvallen. Moeder vertelde een heel verhaal dat de doktoren in Mnazi Moja haar hadden gezegd dat ze naar Dar es Salaam zou moeten gaan om een EEG te laten doen van de hersenen van Muslim. Dit zou haar 600.000TSH kosten. Ze vroeg aan ons wat wij hiervan vonden. Ze vertelde zoveel geld nog nooit van haar leven te hebben gezien en waarschijnlijk ook nooit meer te gaan zien, dus ze wist niet goed wat te doen. Wij hadden er een nogal raar gevoel bij. Zo gaat het hier, waarschijnlijk is het weer een dokter die vriendjes is met een dokter in Dar en Salaam en er een leuk zwartsalaris uithaalt voor zichzelf als hij mama Muslim doorverwijst.

Twee weken terug zijn in het weekend de jongens van de danscrew geweest. We hebben pannenkoeken voor ze gebakken en het ook aan hen uitgelegd. Heel vrolijk versierde ze allemaal hun pannenkoek met jam, chocolade, etc. Verder zijn de weekenden vooral relaxed. Chillen aan het strand, hapje eten met Lotte in Stone Town en de maandagen vaak met Fabil doorbrengen als het me gegund is..

Volgende week weer een blog over wat we deze week gedaan hebben. Zo zijn we begonnen met de bouw van het afdak samen met onze nieuwste aanwinsten Roderick en Patrick!