Een nieuwe werkweek met de kinderen!

Dinsdag begon on ze nieuwe werkweek weer. Patrick en Roderick waren maandag aangekomen dus hebben zij dinsdag meteen de Zamda-vuurdoop gekregen. Wij hadden het idee om haar rustig te laten wennen, aangezien dit altijd even tijd nodig heeft bij nieuwe mensen. Zamda begroette ons eerst met een dikke knuffel, totdat ze de twee jongens zag. Eerst beviel ze Roderick om zijn schoenen uit de doen en toen was het hek van de dam. Ze had totaal geen oog meer voor ons en heeft twee uur lang lopen ravotten met de jongens. Hoezo, moeten wennen?

De rest van de week is ze echter niet meer komen opdagen, waarschijnlijk omdat het in de ochtenden weer veel geregend heeft.

Op woensdag ochtend ben ik samen met Denise weer naar Muslim en zijn moeder gegaan. Moeder vertelde dat Muslim ziek was geweest en nog steeds herstellende was. Wij zagen een actieve en vrolijke Muslim, die zijn hoofd uit zichzelf bewoog, zich uit zichzelf op zijn zij kon rollen en ook continue aan het brabbelen was. Zo mooi om te zien!

Uiteraard hebben we weer de excercise gedaan, zoals altijd. Moeder vertelde me dat ze de dag erna, donderdag naar Mnasi Moja zou moeten voor controle. Ze vroeg zich echter af of ze hier wel goed aan zou doen, aangezien wij nu de begeleiding overnemen van het ziekenhuis. We hebben gesproken over de stress die het haar en Muslim beide oplevert. Ze moet twee uur reizen, waarvan ongeveer 1 uur moeten lopen. Muslim krijgt continue prikkels die hij niet kan verwerken wat ertoe leidt dat zijn epileptische toevallen toenemen. Hij heeft pijn en huilt de rest van de dag. Nu hebben we een tevreden mannetje voor ons liggen welke weinig pijn heeft en wél iets op kan steken van zijn excercise.

Daarom met moeder afgesproken dat ik de dag erna voor haar naar Mnasi Moja zou gaan om haar vragen te bespreken, zodat zij niet de lange reis hoeft te maken.

In de middag zijn de palen binnen gekomen en zijn we begonnen met de bouw van het afdak voor het ouderparticipatieproject van Leyla en Hanne.

Op donderdag ben ik samen met Patrick en Roderick naar het Mnasi Moja ziekenhuis gegaan. Adam zat weer op zijn vaste plek de administratie bij te houden. Hij leek gematigd enthousiast om ons te zien. Nee, er was niemand uit Chukwani en had ook geen telefoonnummers etc.

Hem de casus Muslim uitgelegd. Hij vertelde me te weten om wie het ging, maar uit alles werd duidelijk dat hij dit eigenlijk helemaal niet wist.

Adam vertelde dat moeder hier vandaag had moeten zijn, want ze had naar de afdeling orthopedie moeten gaan. Muslim zou namelijk orthopedische schoenen nodig hebben. We hebben Adam even uitgelegd dat Muslim twee jaar is en nog maar amper zijn hoofd stabiel kan houden, laat staan dat hij kan zitten of zelfs staan. Dit leek Adam allemaal niet zo interessant te vinden, want die schoenen moesten er gewoon komen. In mijn beleving weer een typisch geval van geldklopperij en vriendjespolitiek.

Donderdag middag zijn Leyla en Denisa naar Johanna gegaan. Zij werkt hier als verloskundige in het plaatselijke ziekenhuis. Ze hadden een afspraak met haar gemaakt om te praten over het project, of zij nog meer kinderen weet en of ze op 5 mei een lezing wil komen houden aan alle ouders over opvoeding & beperkingen. Johanna vertelde de dames over een wijkagent die hier zou zijn en die ieder kind zou kennen, omdat hij degene is die ook paspoorten zou verstrekken. Het was respectvol om alles via hem te laten verlopen. We zouden een telefoonnummer krijgen van de beste man zodat we hem konden contacten om een afspraak te maken. Onze vriend Ali Hassan had geregeld dat zaterdagochtend deze man zou komen, maar helaas is dit niet doorgegaan maar komt hij komende week.

Vrijdag is voor het eerst sinds een week of drie cliënt Saleh weer langs gekomen. Aangezien hij bij Fabil om de hoek woont is Fabil samen met hem en zijn zusje van 12 naar ons toegekomen, aangezien moeder niet thuis was omdat zij een bruiloft moest regelen en oudste zus die wel Engels kan, ziek was. We hebben kort een intake gedaan en daarna hebben de vrijwilligers zich met Saleh bezig gehouden. Ik ben op de terugweg Saleh thuis mee af gaan zetten. De daladala bleek echt Saleh zijn ding, aangezien hij continue tegen het plafond sloeg. Twee kleine meisjes waren bang en durfde niet bij hem in de buurt te zitten. Aangezien Saleh niet praat, maar wel alles begrijpt had Fabil tegen hem gezegd dat hij zijn gemak moest houden en niet steeds tegen het plafond moest slaan. Anders zou hij hem buiten de daladala zetten zodat hij te voet terug moest. Hahaha prachtig, ik heb Saleh nog niet eerder zo rustig gezien ;)

Hierna samen met Fabil fietsen gaan kopen, die we gesponsord hebben gekregen van mijn mama en de ouders van Manon (waarvoor grote dank!). Na zes 2e hands shops te hebben gehad eindelijk een goede deal kunnen maken voor twee fietsen. Bij de één moest het licht nog even gefixt worden en bij de ander de remmen, maar daarna waren we ready to go. Ondertussen moest Fabil uiteraard weer gaan werken, dus ik met mijn lange rok op de fiets en de ander vasthouden. Met gevaar voor eigen leven een druk kruispunt oversteken en daarbij vast komen te zitten met je rok in een trapper kan ik dan ook niemand aanbevelen. Maar ja, we hebben het weer gered en net zoals de dag daarvoor heb ik mijn taximan Khalid naar huis gereden. Hij geeft me deze week Zanzibari-style driving lessons. Als je alle regels die je ooit geleerd hebt betreffende autorijden overboord gooit valt het allemaal best mee, dat rijden hier! Volgens Khalid was vijf minuten les wel genoeg, hij vertrouwde het me wel toe. Gelukkig maar. Ondertussen is mijn rijbewijs hier geregistreerd, maar ik twijfel nog of ik op de drukkere stukken ook durf te rijden. Iedere dag een stukje verder denk ik.

Vrijdagavond zijn we in Town gaan eten en een drankje gedaan.

Zaterdagochtend kregen we een nieuwe cliënt. Ook een Idrisa, dus deze is omgedoopt tot Idrisa2. Een heel rustig en bedeesd jongetje, een beetje sneu.

Hij heeft tot zijn zesde niet gesproken en kan ook niet schrijven. Hij heeft jarenlang bij zijn oma gewoond, omdat zijn ouders op dat moment niet voor hem konden zorgen. Oma was echter super arm. Het vermoeden bestaat dat Idrisa getraumatiseerd is, maar het is nog onduidelijk hoe de verdere geschiedenis in elkaar zit. Idrisa komt vanaf nu iedere zaterdagochtend.

Verder zijn Krista, Leyla, Patrick, Roderick en ik aan de slag gegaan met het afdak voor het ouderparticipatieproject. Onze vriend Ali Hassan was er voor de intake van Idrisa om te vertalen en zag ons stuntelen met het dak. Op een gegeven moment vond hij het welletjes en heeft het van ons overgenomen. Een dikke drie uur lang heeft hij getimmerd en gedaan en wij hebben hem allen keurig netjes geassisteerd. Het resultaat mag er zeker zijn! Nu alleen nog de Makuti eraan verbinden en dan hopen we komende week het afdak te kunnen gaan gebruiken voor de ouders!

Krista kwam tussendoor ook nog even met de mededeling te zullen vertrekken per maandag, ze gaat verder reizen door Tanzania, Kenia en Oeganda. Vanavond afscheidsfeestje dus maar!