Crossing the river

Kumamamayo Mvua, oftewel voor de niet-Swahilisprekers onder ons “motherfucking rain” is wel dé uitdrukking van de afgelopen dagen hier. Maar voordat we bij regen, omgevallen bomen, kapotte huizen en ook doden aankomen, ga ik jullie eerst wat vertellen over de afgelopen werkweek.

Afgelopen dinsdag zijn Denise en Patrick teruggegaan naar Hospitali Mentali (Mental Hospital) waar ze vorige week de afspraak gemaakt hadden om info en een inschrijflijst neer te leggen. We hebben afgelopen week veel tijd besteed aan het maken van die lijst in keurig Swahili. Echter aangekomen bij Hospitali Mentali en toen de vrijwilligers de dokter weer te spreken kregen, had die man hele verhalen over vanalles en nog wat. Ook over diagnoses had hij een hele theorie. Namelijk, hoe dachten wij diagnoses te gaan stellen? Patrick en Denise kregen niet echt de kans om uitleg te geven en om met die kerel in gesprek te gaan, aangezien het leek dat hij vooral graag met zichzelf praatte. Afijn, ik was er al snel klaar mee toen Denise en Patrick met dit verhaal terugkwamen. Wat denkt die kerel wel niet? Amper naar hen luisteren en het vuur aan de schenen leggen, terwijl hij zelf kinderen van twee jaar diagnosticeert met schizofrenie? Echt super suf.

Mama Zamda is deze week weer gekomen op dinsdag. Ze heeft spinazie uit eigen tuin meegenomen en ze heeft weer Engelse les gehad. Ze wou graag meer leren over het woord haar. Ze wist dat haar op je hoofd “hair” is, maar dacht dat al de verdere haargroei ook “hair” is. Haar wenkbrauwen, wimpers etc aangeleerd. Totdat ze vroeg wat schaamhaar dan precies betekende in het Engels. Een beetje awkward heeft Hanne keurig netjes antwoord gegeven op alle gepaste en minder gepaste vragen van mama Zamda. Op een  gegeven moment wou ze wel weten wat penis en vagina dan precies in het Engels was. Dat tilde de Engelse les toch even naar een ander niveau dan de afgelopen weken het geval was ;)

Op woensdag zijn Guido en Maike op bezoek geweest. Zij volgen Nederlanders in Oost-Afrika die hier een project hebben gestart. Guido is journalist en de bedoeling is dat er uiteindelijk een boek geschreven wordt per project dat zij bezocht hebben. Beide zijn met mij, Patrick en Roderick naar Mama Muslim gegaan in Fuoni. Duidelijk was dat Muslim meteen veel prikkels kreeg van de vele mensen in huis. Mama uitgelegd dat Mnasi Moja wil dat Muslim komt voor orthopedische schoenen, maar dat wij hier persoonlijk nogal onze vraagtekens bij hebben, aangezien Muslim amper zijn hoofd kan bewegen. Daarom afgesproken om komende week samen naar het ziekenhuis te gaan, om moeder bij te kunnen staan.

Woensdag middag zijn we begonnen aan de bouw van het makuti dak. De heren en Leyla waren zo een heel eind.

Op donderdag ochtend hebben we het afdak afgemaakt en hebben daarna welverdiend een middag doorgebracht bij Mbweni.

Diezelfde donderdag kreeg ik in het Swahili een berichtje van een vrouw waar ik enigszins uit op kon maken dat zij een kind met een beperking had en graag naar ons toe wil komen. Na haar berichten doorgestuurd te hebben naar Fabil bleek dat ze via Johanna (een Duitse vrouw hier in het ziekenhuis) gekomen is en graag zorg wil voor haar kind. Komende week komt ze voor het eerst.

Op vrijdag zijn Guido en Maike ook weer heel de dag meegelopen. In de ochtend hebben we de hele week veel lokale kinderen gehad. Ook vrijdag ochtend.

We zijn met Ali Hassan de wijk weer in gegaan om op zoek te gaan naar kinderen met een beperking. We hebben twee nieuwe kinderen geselecteerd. Eén meisje met gehoorproblemen en één meisje waarvan de uitleg leek alsof ze epileptisch is. We gaan het allemaal weer meemaken.

In het weekend is er noodweer gekomen. Het heeft twee dagen onophoudelijk geregend. Miezeren kennen ze hier niet, dus het komt echt met bakken uit de hemel. Straten werden stroompjes, middelgrote en grote rivieren. Zondag hadden we een zwembad in de tuin en stonden alle straten blank. Maandag bleek dat het hele vervoer plat lag, bomen omgewaaid waren etc. Ook is een vuilnisbelt overstroomd en is een hele weg is afgezet omdat er allemaal stroming gekomen was. Mensen zijn toen gaan kijken wat er aan de hand was, waardoor er naar verhalen zeker vier mensen in die stroming zijn komen overlijden. Eén van hen is nog steeds niet gevonden.

Maandag zijn wij de regen gaan trotseren en zijn we met poncho richting de stad gegaan. Hanne had heel veel poncho’s bij en heeft deze op straat uitgedeeld. Iedereen zeiknat en gewoon lopen zat er niet in, omdat je overal tot minimaal je enkels in het water stond. De Daladala moest verschillende omwegen nemen waardoor we er een dik uur over gedaan hebben ipv de gemiddelde 20 minuten. Levensgevaarlijk eigenlijk.  Fabil zou ook komen maar zat ergens vast in één of ander gehucht waar hij niet meer weg kon.

Maandagavond zijn we met zijn allen een nieuwe vrijwilliger, Aicha, op gaan halen die super veel pech had gehad en haar vlucht had gemist waardoor ze ipv de ochtend pas laat in de avond aan kwam.

Vanochtend (dinsdag) zijn we met de auto naar Fuoni gegaan  om mama Muslim op te halen om naar het ziekenhuis te gaan. We zagen de afgesloten weg, de bomen op de weg, maar ook huizen die ingestort zijn en mensen die letterlijk nu in het water leven. Volgens Khalid had het in jaren al niet meer zoveel geregend.