Organized Chaos
5 maart 2015 - Zanzibar Town, Tanzania
27 februari 2015. Een dag om nooit te vergeten. Waar iedereen om me heen alles steeds spannender leek te vinden, leek ik er steeds rustiger onder te worden. Twee weken daarvoor was ons mooie bububu huis voor ons neus weggekaapt, maar hebben er een mooi huis voor Chukwani voor terug gekregen. De verzekeringen waren opgezegd, auto verkocht etc. Kortom, alles was (zo goed en kwaad als dat kan) geregeld. De spanningen die er twee weken geleden nog waren, waren verdwenen. Geen gestress, niet slecht slapen, wel veel stuiterende mensen om me heen die het allemaal nėt wat spannender leken te vinden dan mijzelf. Wel heel bijzonder om te merken dat de keuze dus blijkbaar wel echt de juiste geweest is.
Met mam, zus en vriendinnen naar schiphol gegaan. Na wat eten en drinken ontkom je dr dan toch echt niet meer aan. Afscheid nemen. Je weet dat het tijd is om te gaan, dat is ook goed, maar het moment zelf geeft toch wel echt buikpijn. Na afscheid te hebben genomen van de vriendinnen, nog een monchoutaartje gaan eten met mam, zus, Esther en Elise. Dit had ook vast zo moeten zijn, een goed afscheid met een monchoutaartje maakt het toch allemaal wat draaglijker :). Na afscheid te hebben genomen van deze lieve vriendinnetjes was het tijd voor het echte buikpijnwerk. Moeilijk, maar wel goed.
HUP, die douane door en de droom achterna!
De vlucht naar Nairobi.. Stel je voor dat je naast een hele grote Duitser zit, met een hemdje aan, die bij het doekje wat je in het vliegtuig krijgt voor je maaltijd zijn oksels gaat afdoen met dit doekje, vervolgens 3 halve liters bier naar binnenwerkt, er 6x uit moet om naar de wc te gaan en als klap op de vuurpijl over je heen wil stappen maar desondanks in een split op je schoot beland. Dat dus...
De vlucht van Nairobi naar Zanzibar was een stuk relaxter. Op Zanzibar aangekomen weet ik weer meteen waarom ik zo van dit land hou. Kapotte ATM machine, koffers worden gewoon handmatig binnen op een bankje neergelegd ipv op de automatische piloot, je moet en zal je koffers door een scanner halen terwijl er net uitgebreid een drugshond aan gesnuffeld heeft en er niet eens iemand te bekennen is die de scan afleest. Ja, ik hou ervan.
Het welkomstcomite stond al te wachten. Makelaar Robert. En natuurlijk Lotte en Saleh.
We zijn rechtstreeks naar Chukwani gereden om het onderkomen voor de komende onbepaalde tijd te bekijken. MOOI! Robert had zijn best meer dan uitstekend gedaan. Na het tekenen van de contracten is hij er weer snel vandoor gegaan. Vrouw en newborn waren pas vlak voor mij aangekomen en hij bleek ook nog eens jarig
Samen met Saleh, Lotte en het rode gevaarte van Saleh zijn we richting Kariakoo, Stone Town gereden. Die goedzak van een Saleh had al flink wat voorwerk gedaan door op zoek te gaan naar stapelbedden en matrassen. Hij vertelde goede bedden te hebben gevonden en had onderhandeld over de prijs, namelijk 350.000 shilling. Omgerekend zo'n 175 euro per bed. Toen ik echter met mijn mzungu hoofd uit die auto stapte, vond de baas van de shop het nodig om er 100.000 bij te doen. Dit is natuurlijk geen zakendoen en aangezien een bed van dat bedrag een maand salaris is voor 2 personen en we 4 bedden nodig hadden, zijn we maar naar de overkant gegaan. Graag of niet.
Hoe chaotisch dit hele eiland ook lijkt, het is is wel echt georganiseerde chaos. Zo zitten alle meubelshops bij elkaar, alle elektronische apparatuur zit weer in een andere wijk etc.
Afijn, naar de overkant gegaan dus. Exact dezelfde bedden voor 120.000 minder. Alleen maar twee op voorraad. De rest zouden gemaakt worden en binnen 3 dagen geleverd worden. Ondertussen op zoek naar matrassen, kussens etc. Alles was vooraf al uitgedokterd door onze Saleh, maar zodra ons blanke hoofd uit de auto kwam, werden de prijzen schrikbarend omhoog gegooid. Uiteindelijk zijn we maar lekker in de auto blijven zitten en hebben we Saleh het werk laten doen. Dit ging overigens meer dan prima want die jongen is echt een held op blote voeten. Als je hem vraagt waar hij zijn schoenen gelaten heeft zegt hij altijd dat hij ze verloren is, maar ik heb hem de afgelopen dagen nig niet één keer met schoenen aan gezien.
Nadat we een uur of 6 verder waren, hebben we de bedden ingeladen, auto 80x proberen te starten, fundi mee en op terug naar huis. Fundi heet hier alles en iedereen die iets kan maken. Fundi was echter een aantal schroeven vergeten, dus de bedden konden niet allemaal in elkaar gezet worden. Gevolg; nachtje op de bank slapen. Eerst hebben we Saleh getrakteerd op een etentje,samen met Geertje en Gerda maar die jongen kan niet stil zitten dus was steeds weg om mensen mee te helpen. Ook het principe mes en vork was niet echt zijn ding. Na het eten waren we zo kapot dat we maar naar huis zijn gegaan. Op de terugweg gingen we steeds langszamer. Benzine op.. Gelukkig gingen de weggetjes naar beneden wat sneller. Gelukkig kwam Lotte de eerste nacht logeren dus was ik niet alleen in dit grote huis.
De volgende dag zou Saleh rond 10u bij ons zijn en zouden we kussens en al het huishoudelijke spul gaan kopen. Om 10u belt meneer op dat zijn rode gevaarte ons gerace van gisteren niet overleefd heeft. Niet zo gek, aangezien hij met al die pogingen tot starten de motor flink verzopen had. Kortom, hij moest naar fundi om de boel te laten maken. Er zitten hier 4 dingen in de motor die ervoor zorgen dat de auto kan starten. Volgens Saleh was die kapot dus moest er een nieuwe in. Zo gezegd, zo gedaan en 2uur na de afgesproken tijd kwam meneer ons halen voor het kopen van de kussens en de huisraad. Man man. Wat hebben we ons lopen opvreten Lotte en ik. Die kerel van de plaatselijke huishoudwinkel moest tot 20x toe alles berekenen. Voor de meeste mensen is 2+2 hier al een hele opgave, dit wordt namelijk allemaal met rekenmachine berekend, maar deze kerel sloeg echt alles. Na 30 minuten wachten op een prijs, kon er dan eindelijk onderhandeld worden. Hier leek de beste man echter niet zoveel mee en bedacht ineens uit het niets dat hijhet verkeerd berekend had en gooide er 100.000 bovenop. Beetje raar, aangezien hij er daarvoor 30 minuten over deed een prijs samen te stellen. Helemaal klaar met die fucking shop hebben we hem 450.000 in de hand geduwd en zijn we met alle spullen vertrokken.Twee dagen later waren de waterkoker en blender echter al overleden..
Hierna zouden we Gerda en Geertje ophalen om te gaan zwemmen bij Mbweni. Wij hadden echter al een flinke vertraging, dus hun waren schildpadden gaan kijken op prison island.
Owja, het rode gevaarte wat die ochtend gemaakt was startte weer niet. Dus maar even op zijn Afrikaans een auto aangeduwd. Je moet toch alles eens gedaan hebben. Alleen over die auto valt al een boek te schrijven.
Hierna naar Mbweni gegaan waar we heerlijk aan het strand hebben gelegen. Alleen in de haast allebei de zonnebrandcrème vergeten. Saleh had geregeld dat we blijkbaar per intreebewijs van 5000 shilling (2,5 euro) 3 drankjes konden drinken. Ben daar toch al aardig wat keer geweest, maar nooit eerder wat over drankjes gehoord. Tof! Om een uur of 20 wilden we terug gaan, toen guess what, de auto van Saleh weer niet startte. Auto aanduwen. Werkt nog niet. Dingetjes die vervangen waren in de motor eruit halen, afpoetsen, terug stoppen, proberen te starten, auto aanuwen en dat tot 5x totdat wonder boven wonder de auto ineens weer tekenen van leven vertoonde. Naar huis!
Maandag was aangebroken, de dag van de start van More Africa! Om 11u Gerda, Leyla en Hanne gaan ophalen bij Zenji. Nadat we het huis verkend hadden, zijn we de buurt gaan verkennen. Vlak achter ons huis ligt een veldje waar een hoop kinderen aan het spelen waren. Ook hebben we kennis gemaakt met een aantal buren. Hier weer achter ligt het lokale ziekenhuis en daarlangs de lokale shops waar het een en ander te verkrijgen is. Allicht allemaal wel voor het dubbele bedrag als bij Darajani in town, aangezien het daar ingekocht wordt. Hierna wilde we het strand gaan verkennen. Ons was verteld dat we alle straatjes vanuit de mainroad konden inlopen en die zouden allen bij het strand eindigen. Niet dus. Na een halfuur gelopen te hebben en het donker werd, toch maar een lieve mevrouw de weg terug gevraagd. Wat bleek, we zaten totaal aan de andere kant van Town. Ons richtinggevoel had ons een beetje in de steek gelaten.
Op dinsdag zouden de overige bedden komen. Dit moest ook wel, om iedereen te kunnen plaatsen. Met Saleh was geregeld dat ik de bedden by delivery zou betalen. Ze zouden om 13u geleverd worden. Om 14.30 belt Saleh op dat hij al de hele ochtend bij de bedden man is om te zorgen dat het werk ook echt gedaan wordt. Hij vertelde dat de eigenaar niet helemaal spoort en nu ineens bedacht had dat ik moest komen betalen en ze het anders niet kwamen brengen. Dus in de taxi naar kariakoo om de boel te betalen. Kom ik daar aan, moet het bed nog half gemaakt worden.. Saleh stond op zijn beurt de boel een beetje te managen. Om maar effectief bezig te blijven zijn we meteen een bureau voor kantoor gaan kopen. Allemaal custom made en met de hand. Wel bijzonder om te zien.
Daarna naar Amani gereden, een andere buitenwijk van town, om te kijken voor kasten en banken. Deze zijn gemaakt van houten palen waar ze touw van kokosnoot tussendoor spannen. Erg duurzaam en mooi. Deze kerel kon ik wel waarderen, want hij ging wel vrolijk mee in mijn onderhandelingen en was wel blij dat hij al zijn werknemers de komende maanden weer kan betalen. Zo geregeld, zo gedaan dus we zijn terug gegaan naar de bedden man. Zelf maar een bed mee uit elkaar gehaald omdat we ondertussen weer 3uur verder waren,en het allemaal niet opschoot. Saleh zat ondertussen flink te klagen over de eigenaar van de shop en ook zijn werknemers zagen er niet blij uit. Dus ik zeg heel zachtjes, mijn nieuwst geleerde swahiliwoordtegen Saleh: kuma mamayo. Dit bleek toch iets te hard te zijn want iedereen begon te lachen en hetzelfde woord te roepen, wat motherfucker betekend. Hierna was alles vrij snel geregeld en werden we met het transportautotje mee weg gebracht. Vier man sterk achter in de pickup bovenop de bedden waar eigenlijk al geen plek meer was. Ondertussen natuurlijk weer naar de shop om auto onderdelen voor Saleh te halen, aangezien volgens hem weer hetzelfde probleem aan de auto was. Niet dat ik er nu verstand van heb, maar dat motorblok lijkt me wel aan vervanging toe.
Op de weg terug werden we ingehaald door een brommer die wanneer hij langs ons rijdt, van zijn brommer valt. Ik zag hem over de grond rollen, vlakbij ons rechtervoorwiel en op dat moment vliegt de brommer voor ons door de bosjes in. Gelukkig is niets ernstigs gebeurt, maar schrikken was het wel! De heren hebben met onze hulp de bedden in elkaar gezet. Rond een uur of 21u was het dan eindelijk klaar.
Op woensdag zijn Hanne en Leyla voor hun ouderparticipatie project het dorp in gegaan om mensen aan te spreken, ons gezicht te laten zien, etc. Ook hebben we de buurman die aan het stucen was, gevraagd wat de verhoudingen zijn voor het cement. Voordat we het wisten stond de hele familie op de stoep, werd er cement gemaakt en werd de muur gepleisterd. We werden nogal raar aangekeken toen we zelf gingen meehelpen. Maar ach, dat lukt ons best! We hebben de gaten gedicht en de muur zag er weer top uit. Met een andere lokale buurman heb ik daarna verf gehaald. Hij vroeg wat we gingen doen, waarna ik vertelt heb over het project. Hierop zegt die kerel dat hij ook een beperking heeft en laat me zijn handen zien waar ik niets geks aan zie,waarop hij zegt dat zijn vingers niet allemaal even lang zijn. Toch maar geprobeerd deze kerel serieus te nemen, mijn handen laten zien en gezegd dat het heel normaal is. Toen wou hij graag weten of ik getrouwd was. Nee dus. Of ik dit dan misschien met hem zou willen? Nee, ook niet. Ja maar, hoe wou ik dan ooit kinderen krijgen als ik niet getrouwd wou zijn? Of ik dan wel mijn nummer wou geven zodat we contact konden houden voor het geval ik me bedacht. Serieus gast, ga weg. Vervolgens kreeg ik de vraag of ik dan marihuana wou kopen. Hij liet me de lokale dealer zien, en volgens hem kon ik daar wel terecht als ik wat wou kopen. Werkt erg goed tegen stress, aldus die kerel. Nee bedankt. Dus heb hem gevraagd of hij niets beters kon bedenken om zijn stress te reduceren, ga sporten, dansen of whatever. Dit was natuurlijk weer een mooie ingang voor meneer om te vragen of ik dan mee wou gaan dansen met hem. Er zou hier in de buurt een heuse nightclub zijn. WERKELIJK, NEE! Gelukkig waren we al snel thuis en konden we hem afpoeieren. In de namiddag zijn we poging 2 strand gaan zoeken. Hdt blijkt gewoon de weg over en meteen rechtdoor te zijn. Dan kom je bij vervallen coconut bungalows, maar hier zit wel een mooi zwembad bij waar we kunnen zwemmen. Op het strand maakte we kennis met een Engelse vrouw en haar Nederlandse man. Super vriendelijke mensen die meteen al vroegen of we wat wilde drinken en ze boden aan dat we een fiets mogen lenen. De vrouw werkt bij het ministry of health en had allerlei goede tips. Ze vertelde dat in het grote ziekenhuis in Stone town een paar keer per week kinderen komen met klompvoeten. Dit zijn allemaal jonge kinderen die nog niet naar school gaan. Er werken nu drie Deense fysiotherapeuten daar. Hier gaan we een dezer dagen zeker een bezoekje brengen. Daarna snel naar huis, want onze security/gardener zou kees de haan gaan slachten, aangezien deze ons al 4 nachten uit slaap hield. We waren er wel klaar mee. Echter, toen we terug kwamen was kees al wel opgesloten in het security hok, maarIn de avond ivm de bloedhitte hier, zijn we de eerste laag gaan schilderen. Geertje was ondertussen ook aangekomen. In de avond heb ik Manon opgehaald. De volgende ochtend (vandaag) weer om 8u op omdat de carpenter mosquitonet dingen kwam maken. Komt vervolgens om half 10 een keer aankakken. Leyla en Hanne hadden indertussen de hele boel weer voor de 2e keer geschilderd. De meiden zijn in twee groepen op pad gegaan. Leyla en Hanne zijn het dorp weer in gegaan om de buurtbewoners te leren kennen en in gesprek te gaan over ons project. Gerda, Geertje en Manon zijn naar het lokake ziekenhuis gegaan, om te kijken of hier ook therapie geboden wordt aan kinderen. Er hebben verschillende gesprekken gevolgd. Het ziekenhuis bleek een kraamkliniek te zijn,waar oa een Duitse vrouw werkt. Er is nog een ander lokaal ziekenhuis waar je liever echt niet heen wilt. Gerda mag hier een dagje gaan meelopen. Erg tof. In de tussentijd ben ik met makelaar Robert in gesprek gegaan over alle 259 vragen die ik nog had. Hierna nog even naar de markt gegaan om alle prijzen op te schrijven om zo wat aardige menu's samen te stellen. Ondertussen was de hele dag de carpenter in huis om frames te maken voor de muskietennetten. Wat een bak ellende die man. Ten eerste komt ie 1,5 uur te laat, vervolgens begint ie binnen te zagen. Naar buiten gestuurd. Toen bedacht hij in het voorportaal te gaan zagen. Om 19u ging hij de deur uit en heeft maarliefst 2 van de 6 bedden gedaan, maar ik moet toegeven dat het er wel heel mooi uit ziet.
Verder valt de stroom hier regelmatig een aantal uur uit. We hebben dan zo'n 3 uur lang geen gas/licht/elektra/Internet oid. Dit gebeurt gemiddeld zo'n paar keer per week.
Genoeg meegemaakt de afgelopen week! As zaterdag gaan we lokale kinderen schminken, we hopen natuurlijk op een grote opkomst!
Badae!
Met mam, zus en vriendinnen naar schiphol gegaan. Na wat eten en drinken ontkom je dr dan toch echt niet meer aan. Afscheid nemen. Je weet dat het tijd is om te gaan, dat is ook goed, maar het moment zelf geeft toch wel echt buikpijn. Na afscheid te hebben genomen van de vriendinnen, nog een monchoutaartje gaan eten met mam, zus, Esther en Elise. Dit had ook vast zo moeten zijn, een goed afscheid met een monchoutaartje maakt het toch allemaal wat draaglijker :). Na afscheid te hebben genomen van deze lieve vriendinnetjes was het tijd voor het echte buikpijnwerk. Moeilijk, maar wel goed.
HUP, die douane door en de droom achterna!
De vlucht naar Nairobi.. Stel je voor dat je naast een hele grote Duitser zit, met een hemdje aan, die bij het doekje wat je in het vliegtuig krijgt voor je maaltijd zijn oksels gaat afdoen met dit doekje, vervolgens 3 halve liters bier naar binnenwerkt, er 6x uit moet om naar de wc te gaan en als klap op de vuurpijl over je heen wil stappen maar desondanks in een split op je schoot beland. Dat dus...
De vlucht van Nairobi naar Zanzibar was een stuk relaxter. Op Zanzibar aangekomen weet ik weer meteen waarom ik zo van dit land hou. Kapotte ATM machine, koffers worden gewoon handmatig binnen op een bankje neergelegd ipv op de automatische piloot, je moet en zal je koffers door een scanner halen terwijl er net uitgebreid een drugshond aan gesnuffeld heeft en er niet eens iemand te bekennen is die de scan afleest. Ja, ik hou ervan.
Het welkomstcomite stond al te wachten. Makelaar Robert. En natuurlijk Lotte en Saleh.
We zijn rechtstreeks naar Chukwani gereden om het onderkomen voor de komende onbepaalde tijd te bekijken. MOOI! Robert had zijn best meer dan uitstekend gedaan. Na het tekenen van de contracten is hij er weer snel vandoor gegaan. Vrouw en newborn waren pas vlak voor mij aangekomen en hij bleek ook nog eens jarig
Samen met Saleh, Lotte en het rode gevaarte van Saleh zijn we richting Kariakoo, Stone Town gereden. Die goedzak van een Saleh had al flink wat voorwerk gedaan door op zoek te gaan naar stapelbedden en matrassen. Hij vertelde goede bedden te hebben gevonden en had onderhandeld over de prijs, namelijk 350.000 shilling. Omgerekend zo'n 175 euro per bed. Toen ik echter met mijn mzungu hoofd uit die auto stapte, vond de baas van de shop het nodig om er 100.000 bij te doen. Dit is natuurlijk geen zakendoen en aangezien een bed van dat bedrag een maand salaris is voor 2 personen en we 4 bedden nodig hadden, zijn we maar naar de overkant gegaan. Graag of niet.
Hoe chaotisch dit hele eiland ook lijkt, het is is wel echt georganiseerde chaos. Zo zitten alle meubelshops bij elkaar, alle elektronische apparatuur zit weer in een andere wijk etc.
Afijn, naar de overkant gegaan dus. Exact dezelfde bedden voor 120.000 minder. Alleen maar twee op voorraad. De rest zouden gemaakt worden en binnen 3 dagen geleverd worden. Ondertussen op zoek naar matrassen, kussens etc. Alles was vooraf al uitgedokterd door onze Saleh, maar zodra ons blanke hoofd uit de auto kwam, werden de prijzen schrikbarend omhoog gegooid. Uiteindelijk zijn we maar lekker in de auto blijven zitten en hebben we Saleh het werk laten doen. Dit ging overigens meer dan prima want die jongen is echt een held op blote voeten. Als je hem vraagt waar hij zijn schoenen gelaten heeft zegt hij altijd dat hij ze verloren is, maar ik heb hem de afgelopen dagen nig niet één keer met schoenen aan gezien.
Nadat we een uur of 6 verder waren, hebben we de bedden ingeladen, auto 80x proberen te starten, fundi mee en op terug naar huis. Fundi heet hier alles en iedereen die iets kan maken. Fundi was echter een aantal schroeven vergeten, dus de bedden konden niet allemaal in elkaar gezet worden. Gevolg; nachtje op de bank slapen. Eerst hebben we Saleh getrakteerd op een etentje,samen met Geertje en Gerda maar die jongen kan niet stil zitten dus was steeds weg om mensen mee te helpen. Ook het principe mes en vork was niet echt zijn ding. Na het eten waren we zo kapot dat we maar naar huis zijn gegaan. Op de terugweg gingen we steeds langszamer. Benzine op.. Gelukkig gingen de weggetjes naar beneden wat sneller. Gelukkig kwam Lotte de eerste nacht logeren dus was ik niet alleen in dit grote huis.
De volgende dag zou Saleh rond 10u bij ons zijn en zouden we kussens en al het huishoudelijke spul gaan kopen. Om 10u belt meneer op dat zijn rode gevaarte ons gerace van gisteren niet overleefd heeft. Niet zo gek, aangezien hij met al die pogingen tot starten de motor flink verzopen had. Kortom, hij moest naar fundi om de boel te laten maken. Er zitten hier 4 dingen in de motor die ervoor zorgen dat de auto kan starten. Volgens Saleh was die kapot dus moest er een nieuwe in. Zo gezegd, zo gedaan en 2uur na de afgesproken tijd kwam meneer ons halen voor het kopen van de kussens en de huisraad. Man man. Wat hebben we ons lopen opvreten Lotte en ik. Die kerel van de plaatselijke huishoudwinkel moest tot 20x toe alles berekenen. Voor de meeste mensen is 2+2 hier al een hele opgave, dit wordt namelijk allemaal met rekenmachine berekend, maar deze kerel sloeg echt alles. Na 30 minuten wachten op een prijs, kon er dan eindelijk onderhandeld worden. Hier leek de beste man echter niet zoveel mee en bedacht ineens uit het niets dat hijhet verkeerd berekend had en gooide er 100.000 bovenop. Beetje raar, aangezien hij er daarvoor 30 minuten over deed een prijs samen te stellen. Helemaal klaar met die fucking shop hebben we hem 450.000 in de hand geduwd en zijn we met alle spullen vertrokken.Twee dagen later waren de waterkoker en blender echter al overleden..
Hierna zouden we Gerda en Geertje ophalen om te gaan zwemmen bij Mbweni. Wij hadden echter al een flinke vertraging, dus hun waren schildpadden gaan kijken op prison island.
Owja, het rode gevaarte wat die ochtend gemaakt was startte weer niet. Dus maar even op zijn Afrikaans een auto aangeduwd. Je moet toch alles eens gedaan hebben. Alleen over die auto valt al een boek te schrijven.
Hierna naar Mbweni gegaan waar we heerlijk aan het strand hebben gelegen. Alleen in de haast allebei de zonnebrandcrème vergeten. Saleh had geregeld dat we blijkbaar per intreebewijs van 5000 shilling (2,5 euro) 3 drankjes konden drinken. Ben daar toch al aardig wat keer geweest, maar nooit eerder wat over drankjes gehoord. Tof! Om een uur of 20 wilden we terug gaan, toen guess what, de auto van Saleh weer niet startte. Auto aanduwen. Werkt nog niet. Dingetjes die vervangen waren in de motor eruit halen, afpoetsen, terug stoppen, proberen te starten, auto aanuwen en dat tot 5x totdat wonder boven wonder de auto ineens weer tekenen van leven vertoonde. Naar huis!
Maandag was aangebroken, de dag van de start van More Africa! Om 11u Gerda, Leyla en Hanne gaan ophalen bij Zenji. Nadat we het huis verkend hadden, zijn we de buurt gaan verkennen. Vlak achter ons huis ligt een veldje waar een hoop kinderen aan het spelen waren. Ook hebben we kennis gemaakt met een aantal buren. Hier weer achter ligt het lokale ziekenhuis en daarlangs de lokale shops waar het een en ander te verkrijgen is. Allicht allemaal wel voor het dubbele bedrag als bij Darajani in town, aangezien het daar ingekocht wordt. Hierna wilde we het strand gaan verkennen. Ons was verteld dat we alle straatjes vanuit de mainroad konden inlopen en die zouden allen bij het strand eindigen. Niet dus. Na een halfuur gelopen te hebben en het donker werd, toch maar een lieve mevrouw de weg terug gevraagd. Wat bleek, we zaten totaal aan de andere kant van Town. Ons richtinggevoel had ons een beetje in de steek gelaten.
Op dinsdag zouden de overige bedden komen. Dit moest ook wel, om iedereen te kunnen plaatsen. Met Saleh was geregeld dat ik de bedden by delivery zou betalen. Ze zouden om 13u geleverd worden. Om 14.30 belt Saleh op dat hij al de hele ochtend bij de bedden man is om te zorgen dat het werk ook echt gedaan wordt. Hij vertelde dat de eigenaar niet helemaal spoort en nu ineens bedacht had dat ik moest komen betalen en ze het anders niet kwamen brengen. Dus in de taxi naar kariakoo om de boel te betalen. Kom ik daar aan, moet het bed nog half gemaakt worden.. Saleh stond op zijn beurt de boel een beetje te managen. Om maar effectief bezig te blijven zijn we meteen een bureau voor kantoor gaan kopen. Allemaal custom made en met de hand. Wel bijzonder om te zien.
Daarna naar Amani gereden, een andere buitenwijk van town, om te kijken voor kasten en banken. Deze zijn gemaakt van houten palen waar ze touw van kokosnoot tussendoor spannen. Erg duurzaam en mooi. Deze kerel kon ik wel waarderen, want hij ging wel vrolijk mee in mijn onderhandelingen en was wel blij dat hij al zijn werknemers de komende maanden weer kan betalen. Zo geregeld, zo gedaan dus we zijn terug gegaan naar de bedden man. Zelf maar een bed mee uit elkaar gehaald omdat we ondertussen weer 3uur verder waren,en het allemaal niet opschoot. Saleh zat ondertussen flink te klagen over de eigenaar van de shop en ook zijn werknemers zagen er niet blij uit. Dus ik zeg heel zachtjes, mijn nieuwst geleerde swahiliwoordtegen Saleh: kuma mamayo. Dit bleek toch iets te hard te zijn want iedereen begon te lachen en hetzelfde woord te roepen, wat motherfucker betekend. Hierna was alles vrij snel geregeld en werden we met het transportautotje mee weg gebracht. Vier man sterk achter in de pickup bovenop de bedden waar eigenlijk al geen plek meer was. Ondertussen natuurlijk weer naar de shop om auto onderdelen voor Saleh te halen, aangezien volgens hem weer hetzelfde probleem aan de auto was. Niet dat ik er nu verstand van heb, maar dat motorblok lijkt me wel aan vervanging toe.
Op de weg terug werden we ingehaald door een brommer die wanneer hij langs ons rijdt, van zijn brommer valt. Ik zag hem over de grond rollen, vlakbij ons rechtervoorwiel en op dat moment vliegt de brommer voor ons door de bosjes in. Gelukkig is niets ernstigs gebeurt, maar schrikken was het wel! De heren hebben met onze hulp de bedden in elkaar gezet. Rond een uur of 21u was het dan eindelijk klaar.
Op woensdag zijn Hanne en Leyla voor hun ouderparticipatie project het dorp in gegaan om mensen aan te spreken, ons gezicht te laten zien, etc. Ook hebben we de buurman die aan het stucen was, gevraagd wat de verhoudingen zijn voor het cement. Voordat we het wisten stond de hele familie op de stoep, werd er cement gemaakt en werd de muur gepleisterd. We werden nogal raar aangekeken toen we zelf gingen meehelpen. Maar ach, dat lukt ons best! We hebben de gaten gedicht en de muur zag er weer top uit. Met een andere lokale buurman heb ik daarna verf gehaald. Hij vroeg wat we gingen doen, waarna ik vertelt heb over het project. Hierop zegt die kerel dat hij ook een beperking heeft en laat me zijn handen zien waar ik niets geks aan zie,waarop hij zegt dat zijn vingers niet allemaal even lang zijn. Toch maar geprobeerd deze kerel serieus te nemen, mijn handen laten zien en gezegd dat het heel normaal is. Toen wou hij graag weten of ik getrouwd was. Nee dus. Of ik dit dan misschien met hem zou willen? Nee, ook niet. Ja maar, hoe wou ik dan ooit kinderen krijgen als ik niet getrouwd wou zijn? Of ik dan wel mijn nummer wou geven zodat we contact konden houden voor het geval ik me bedacht. Serieus gast, ga weg. Vervolgens kreeg ik de vraag of ik dan marihuana wou kopen. Hij liet me de lokale dealer zien, en volgens hem kon ik daar wel terecht als ik wat wou kopen. Werkt erg goed tegen stress, aldus die kerel. Nee bedankt. Dus heb hem gevraagd of hij niets beters kon bedenken om zijn stress te reduceren, ga sporten, dansen of whatever. Dit was natuurlijk weer een mooie ingang voor meneer om te vragen of ik dan mee wou gaan dansen met hem. Er zou hier in de buurt een heuse nightclub zijn. WERKELIJK, NEE! Gelukkig waren we al snel thuis en konden we hem afpoeieren. In de namiddag zijn we poging 2 strand gaan zoeken. Hdt blijkt gewoon de weg over en meteen rechtdoor te zijn. Dan kom je bij vervallen coconut bungalows, maar hier zit wel een mooi zwembad bij waar we kunnen zwemmen. Op het strand maakte we kennis met een Engelse vrouw en haar Nederlandse man. Super vriendelijke mensen die meteen al vroegen of we wat wilde drinken en ze boden aan dat we een fiets mogen lenen. De vrouw werkt bij het ministry of health en had allerlei goede tips. Ze vertelde dat in het grote ziekenhuis in Stone town een paar keer per week kinderen komen met klompvoeten. Dit zijn allemaal jonge kinderen die nog niet naar school gaan. Er werken nu drie Deense fysiotherapeuten daar. Hier gaan we een dezer dagen zeker een bezoekje brengen. Daarna snel naar huis, want onze security/gardener zou kees de haan gaan slachten, aangezien deze ons al 4 nachten uit slaap hield. We waren er wel klaar mee. Echter, toen we terug kwamen was kees al wel opgesloten in het security hok, maarIn de avond ivm de bloedhitte hier, zijn we de eerste laag gaan schilderen. Geertje was ondertussen ook aangekomen. In de avond heb ik Manon opgehaald. De volgende ochtend (vandaag) weer om 8u op omdat de carpenter mosquitonet dingen kwam maken. Komt vervolgens om half 10 een keer aankakken. Leyla en Hanne hadden indertussen de hele boel weer voor de 2e keer geschilderd. De meiden zijn in twee groepen op pad gegaan. Leyla en Hanne zijn het dorp weer in gegaan om de buurtbewoners te leren kennen en in gesprek te gaan over ons project. Gerda, Geertje en Manon zijn naar het lokake ziekenhuis gegaan, om te kijken of hier ook therapie geboden wordt aan kinderen. Er hebben verschillende gesprekken gevolgd. Het ziekenhuis bleek een kraamkliniek te zijn,waar oa een Duitse vrouw werkt. Er is nog een ander lokaal ziekenhuis waar je liever echt niet heen wilt. Gerda mag hier een dagje gaan meelopen. Erg tof. In de tussentijd ben ik met makelaar Robert in gesprek gegaan over alle 259 vragen die ik nog had. Hierna nog even naar de markt gegaan om alle prijzen op te schrijven om zo wat aardige menu's samen te stellen. Ondertussen was de hele dag de carpenter in huis om frames te maken voor de muskietennetten. Wat een bak ellende die man. Ten eerste komt ie 1,5 uur te laat, vervolgens begint ie binnen te zagen. Naar buiten gestuurd. Toen bedacht hij in het voorportaal te gaan zagen. Om 19u ging hij de deur uit en heeft maarliefst 2 van de 6 bedden gedaan, maar ik moet toegeven dat het er wel heel mooi uit ziet.
Verder valt de stroom hier regelmatig een aantal uur uit. We hebben dan zo'n 3 uur lang geen gas/licht/elektra/Internet oid. Dit gebeurt gemiddeld zo'n paar keer per week.
Genoeg meegemaakt de afgelopen week! As zaterdag gaan we lokale kinderen schminken, we hopen natuurlijk op een grote opkomst!
Badae!
Geniet ervan, x San
Je kunt nog altijd schrijfster worden.
In een teug ge lezen en dan voor mijn doen.
Op naar her volgende verhaal.
Groetjes
Wat een heerlijke verhalen!
Zo'n ver van mijn bed show!
Kan ik er toch van mee genieten... :)
xxx